แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำสั่งของจำเลยที่ 3507/2523 กำหนดอัตราค่าตอบแทนพนักงานขับรถระหว่างลงอู่วันละ 54 บาท ตามอัตราค่าจ้างแรงงานขั้นต่ำขณะออกคำสั่งนี้จำเลยได้จ่ายเงินค่าครองชีพแก่พนักงานและลูกจ้างตามคำสั่งที่ 2121/2523 อยู่อีกส่วนหนึ่งแล้วดังนี้เห็นได้ว่า ค่าจ้างระหว่างลงอู่วันละ 54 บาทนั้น ถือเอาอัตราค่าจ้างแรงงานขั้นต่ำเป็นหลักโดยไม่รวมค่าครองชีพเมื่อมีประกาศกระทรวงมหาดไทยเรื่องอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นวันละ 70 บาท ค่าจ้างระหว่างลงอู่ตามคำสั่งดังกล่าวก็ต้องเปลี่ยนเป็นวันละ 70 บาท ด้วยเพราะเงินจำนวนนี้เป็นคนละส่วนกับค่าครองชีพจะนำเอาค่าครองชีพมาหักออกหาได้ไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างตำแหน่งพนักงานขับรถของจำเลย เมื่อวันที่ ๖ มิถุนายน ๒๕๒๘ ถึงวันที่ ๑๓ มิถุนายน ๒๕๒๘ เว้นวันที่ ๘ มิถุนายน ๒๕๒๘ รวม ๗ วันจำเลยได้สั่งให้โจทก์ปฏิบัติหน้าที่ประจำอู่รถและจ่ายค่าจ้างให้วันละ ๕๔ บาท ต่ำกว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำตามกฎหมาย ขอให้บังคับจำเลยจ่ายเงินที่ขาดจำนวน ๒๓๑ บาท พร้อมดอกเบี้ยให้โจทก์
จำเลยให้การว่า โจทก์ขับรถด้วยความประมาททำให้ผู้โดยสารได้รับบาดเจ็บ จำเลยจึงให้โจทก์ลงอู่เพื่อติดต่ออุบัติเหตุต่าง ๆ ที่จำเลยจ่ายค่าจ้างให้โจทก์วันละ ๕๔ บาท ต่ำกว่ากฎหมาย เนื่องด้วยระหว่างนั้นโจทก์ถูกสั่งงดการปฏิบัติหน้าที่ ตามระเบียบจำเลยจะไม่จ่ายเงินให้ก็ได้ จำเลยจ่ายค่าครองชีพให้โจทก์เดือนละ ๔๐๐ บาท เท่ากับวันละ ๑๓.๓๐ บาท ซึ่งถือเป็นค่าจ้างตามกฎหมาย เมื่อรวมกับค่าจ้างวันละ ๕๔ บาทแล้ว หากยังขาดอยู่ก็เพียงวันละ ๒.๗๐ บาท รวม ๗ วัน เท่ากับ ๑๘.๗๐ บาท มิใช่ ๒๓๑ บาท ขอให้ยกฟ้อง
วันนัดพิจารณา คู่ความขอให้ศาลวินิจฉัยเพียงประเด็นเดียวโดยไม่สืบพยานว่าตามคำสั่งที่จ่ายค่าจ้างให้แก่พนักงานที่ถูกสั่งให้ลงอู่จำเลยจะต้องจ่ายค่าจ้างวันละเท่าใด จะนำเอาค่าครองชีพมาหักออกได้หรือไม่
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า ค่าครองชีพถือเป็นค่าจ้างเมื่อคิดรวมกันแล้ว จำเลยจ่ายค่าจ้างต่ำกว่าอัตราค่าจ้างขั้นต่ำอยู่วันละ ๒.๖๗ บาท รวม ๗ วัน เป็นเงิน ๑๘.๖๙ บาท พิพากษาให้จำเลยจ่ายเงินค่าจ้างจำนวน ๑๘.๖๙ บาท พร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ตามคำสั่งของจำเลยที่ ๓๕๐๗/๒๕๒๓ เรื่องการจ่ายเบี้ยเลี้ยง เบี้ยเลี้ยงพิเศษ ค่าอาหาร และหรือค่าจ้างเหมาพิเศษแก่พนักงานกำหนดอัตราค่าตอบแทนพนักงานขับรถประจำระหว่างวันลงอู่ไว้ในบัญชีแนบท้ายคำสั่งข้อ ๒.๑๐ ว่า “รายวันลงอู่วันละ ๕๔ บาท ตามอัตราค่าจ้างแรงงานขั้นต่ำ” โดยขณะออกคำสั่งนี้ได้มีคำสั่งของจำเลยที่ ๒๑๒๑/๒๕๒๓ เรื่อง ค่าครองชีพพนักงานองค์การฯ กำหนดให้จำเลยจ่ายค่าครองชีพแก่พนักงานและลูกจ้างอยู่อีกส่วนหนึ่งแล้วดังนี้เห็นว่าค่าจ้างระหว่างลงอู่วันละ ๕๔ บาทนั้น ถือเอาอัตราค่าจ้างแรงงานขั้นต่ำเป็นหลักโดยไม่รวมค่าครองชีพ ฉะนั้น เมื่อมีประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การกำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำ กำหนดอัตราค่าจ้างขั้นต่ำเป็นวันละ ๗๐ บาท ค่าจ้างระหว่างลงอู่ตามคำสั่งที่ ๓๕๐๗/๒๕๒๓ ก็ต้องเปลี่ยนเป็นวันละ ๗๐ บาท ด้วยเงินจำนวนนี้เป็นคนละส่วนกับค่าครองชีพจะนำเอาค่าครองชีพมาหักออกหาได้ไม่
พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยจ่ายเงินค่าจ้างเป็นเงิน ๑๑๒ บาท พร้อมดอกเบี้ยแก่โจทก์
