แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
รถยนต์ของกลางเป็นรถยนต์ที่จำเลยเช่าซื้อจากผู้ร้องผู้ร้องมีเจตนาเพียงที่จะได้รับชำระเงินค่าเช่าซื้อตามสัญญาเท่านั้น การร้องขอคืนรถยนต์ของกลางของผู้ร้องจึงเป็นการกระทำเพื่อประโยชน์ของจำเลยซึ่งเป็นผู้กระทำความผิด เข้าลักษณะเป็นการที่ผู้ร้องรู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิดของจำเลยด้วย จึงหามีสิทธิที่จะขอให้ศาลสั่งคืนรถยนต์ของกลางไม่
ย่อยาว
กรณีสืบเนื่องจากการที่ศาลพิพากษาลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติป่าไม้และให้ริบไม้และรถยนต์บรรทุกของกลาง ผู้ร้องจึงยื่นคำร้องว่า จำเลยได้เช่าซื้อรถยนต์บรรทุกของกลางจากผู้ร้อง ผู้ร้องไม่ได้รู้เห็นหรือยินยอมให้จำเลยกระทำความผิดขอให้ไต่สวนและสั่งคืนรถยนต์บรรทุกของกลางให้แก่ผู้ร้อง
โจทก์ยื่นคำคัดค้าน
ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วมีคำสั่งให้ยกคำร้อง
ผู้ร้องอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
ผู้ร้องฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ได้ความว่ารถยนต์ของกลางเป็นรถยนต์ที่จำเลยเช่าซื้อจากผู้ร้องเมื่อวันที่ 17 มกราคม 2520 เป็นเงินค่าเช่าซื้อ 117,000 บาท โดยจำเลยจะต้องชำระค่าเช่าซื้อเดือนละ 3,900 บาท ทุกเดือน จำเลยได้ชำระค่าเช่าซื้อให้แก่ผู้ร้องแล้วเป็นเงินทั้งสิ้น 108,000 บาท คงค้างชำระอีกเพียง 9,000 บาท และจากหลักฐานการชำระค่าเช่าซื้อปรากฏว่า จำเลยหาได้ชำระค่าเช่าซื้อทุกเดือนตามสัญญาไม่ แต่ผู้ร้องก็มิได้ใช้สิทธิบอกเลิกสัญญา ริบเงินค่าเช่าซื้อที่ชำระแล้วและเรียกเอาทรัพย์ที่เช่าซื้อคืน นอกจากนั้นยังปรากฏจากคำเบิกความของผู้รับมอบอำนาจของผู้ร้องว่า เมื่อผู้ร้องทราบว่าจำเลยนำรถไปกระทำผิดในคดีนี้ ผู้ร้องก็มิได้บอกเลิกสัญญาเมื่อนำมาพิเคราะห์ประกอบกับข้อความในหนังสือสัญญาเช่าซื้อข้อ 6 ที่ว่า ถ้าทรัพย์สินที่เช่าซื้อถูกริบ ผู้เช่าซื้อยอมรับผิดฝ่ายเดียวและยอมชำระค่าเช่าซื้อจนครบ เห็นได้ว่าผู้ร้องมีเจตนาเพียงที่จะได้รับชำระเงินค่าเช่าซื้อตามสัญญาเท่านั้น เมื่อจำเลยชำระค่าเช่าซื้อที่ค้างอีก 9,000 บาท ให้แก่ผู้ร้องตามสัญญาเช่าซื้อข้อ 6 ดังกล่าวแล้วรถยนต์ของกลางก็จะตกเป็นกรรมสิทธิ์ของจำเลย จึงเป็นที่เห็นได้ว่า การร้องขอคืนรถยนต์ของกลางของผู้ร้องเป็นการกระทำเพื่อประโยชน์ของจำเลย ซึ่งเป็นผู้กระทำความผิดต่อพระราชบัญญัติป่าไม้ เข้าลักษณะเป็นการที่ผู้ร้องรู้เห็นเป็นใจในการกระทำความผิดของจำเลยด้วย จึงหามีสิทธิที่จะขอให้ศาลสั่งคืนรถยนต์ของกลางไม่
พิพากษายืน
