แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จ้างเขาเป็นทนายท้ายเรือเดินรับส่งคนโดยสานนายท้ายปล่อยให้ผู้อื่นซึ่งไม่มีใบประกาศนียบัตร์ถือท้าย เป็นเหตุให้เกิดโดนกับเรืออื่นโดยประมาทดังนี้ นายจ้างต้องร่วมรับผิดในการละเมิดนั้นด้วย
ย่อยาว
คดีได้ความว่าจำเลยที่ 1 เช่าเรือของบริษัทบางหลวงมาเดินรับส่งคนโดยสารโดยจ้างให้จำเลยที่ 2 เป็นนายท้ายเรือถือท้ายเรือรับส่งคนโดยสาน จำเลยที่ 2 ได้ ปล่อยให้จำเลยที่ 3 ซึ่งมิได้มีประกาศนียบัตร์ถือท้ายเรือ จึงเป็นเหตุให้เกิดชนกับเรือของโจทก์ ๆ จึงฟ้องจำเลยทั้ง 2 3 ขอให้รวมกันรับผิดใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าจำเลยทั้ง 3 ต้องรับผิดร่วมกัน จึงพิพากษาให้จำเลยใช้ค่าเสียหายแก่โจทก์ 150 บาท
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยที่ 3 มิได้เป็นลูกจ้างจำเลยที่ 1 ๆ มิได้รู้เห็นด้วยจึงไม่ต้องรับผิดร่วมกับจำเลยที่ 2-3 จึงพิพากษาแก้ให้ยกฟ้องฉะเพาะจำเลยที่ 1 เสีย
ศาลฎีกาเห็นว่าตามประมวลแพ่ง ฯ ม.425 แม้จะฟังว่าจำเลยที่ 3 ซึ่งเป็นผู้ถือท้ายอยู่ในขณะที่เรือโดนกันไม่ใช่ลูกจ้างจำเลยที่ 1 ก็ดี แต่ตาม พ.ร.บ.เดินเรือในน่านน้ำสยาม พ.ศ.2477 มาตรา 102 การที่จำเลยที่ 2 ปล่อยให้จำเลยที่ 3 ผู้ซึ่งไม่มีประกาศนียบัตร์ถือท้ายเรือจนเกิดโดนกันขึ้นเพราะจำเลยที่ 2 ไม่ควบคุม เป็นการละเมิดต่อหน้าที่ แลเรื่องนี้เห็นว่าเหตุเกิดขึ้นระหว่างที่จำเลยที่ 1 จ้างให้จำเลยที่ 2 ถือท้ายเรือรับส่งคนโดยสาน การที่จำเลยที่ 3 ไม่ได้เป็นลูกจ้างนั้นไม่เป็นข้อแก้ตัวของจำเลยที่ 1 ให้พ้นความผิดได้ เพราะตาม ม.425 บังคับให้รับผิดร่วมกับลูกจ้างคือจำเลยที่ 2 จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น
