แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คดีหาว่าจำเลยเบิกความเท็จ ฟ้องตอนท้ายกล่าวว่า’ซึ่งความจริงจำเลยซื้อม้าดังกล่าวมาจากนายพานราคาเพียง 200 บาทเท่านั้น หาใช่ราคา 600 บาท ดังจำเลยเบิกความไม่’ เมื่อโจทก์นำสืบไม่ได้ว่า ความจริงจำเลยซื้อม้าราคา 200 บาท ดังฟ้อง แต่โจทก์นำสืบเพียงว่าในต้นขั้วตั๋วพิมพ์รูปพรรณม้า ลงไว้ว่า ซื้อขายกันราคา 200 บาท เพียงเท่านี้ยังลงโทษจำเลย ไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานเบิกความเท็จจำเลยให้การปฏิเสธ ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลย ตามฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน แต่ผู้พิพากษานายหนึ่งมีความเห็นแย้งว่าควรยกฟ้อง และอนุญาตให้จำเลยฎีกาได้
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามคำฟ้องตอนท้ายยืนยันข้อหาจำเลยไว้ว่า “ซึ่งความจริงจำเลยซื้อม้าดังกล่าวแล้วมาจากนายพานราคาเพียง 200 บาท หาใช่ 600 บาท ดังจำเลยเบิกความไม่” ดังนี้ทำให้เข้าใจว่า โจทก์มุ่งหมายกล่าวหาจำเลยเบิกความเท็จในราคาม้าที่จำเลยซื้อมาจากนายพานเท่านั้น โจทก์ไม่ประสงค์จะกล่าวหาจำเลยไปถึงการทำโอนตั๋วพิมพ์รูปพรรณที่อำเภอไว้ 200 บาท โจทก์นำสืบไม่ได้ว่า ความจริงจำเลยซื้อม้าราคา 200 บาท ดังฟ้อง โจทก์นำสืบแต่เพียงว่า ในต้นขั้วพิมพ์รูปพรรณม้าลงไว้ว่า ซื้อขายกันราคา 200 บาท ดังนี้รูปคดีลงโทษจำเลยไม่ได้
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
