แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตามพระราชบัญญัติจราจรทางบก พ.ศ. 2522 นั้น บทบัญญัติมาตรา 55(4)และมาตรา 71(1)(2) ต้องอยู่ในเงื่อนไขของมาตรา 21 ดังนั้นเมื่อโจทก์ขับขี่รถมาถึงสี่แยกที่เกิดเหตุ โจทก์ก็ต้องปฏิบัติให้ถูกต้องตามสัญญาจราจรและเครื่องหมายจราจรที่ได้ติดตั้งไว้ หากปรากฏว่าสี่แยกด้านที่โจทก์ขับขี่รถมามีป้ายสัญญาณจราจรให้หยุดเพื่อดูความปลอดภัย แต่โจทก์กลับขับขี่รถแล่นออกไปโดยไม่ได้หยุดและชนกับรถที่จำเลยที่ 1 ขับขี่แล่นผ่านสี่แยกจากอีกด้านหนึ่งด้วยความเร็วสูง แม้ว่าเป็นความประมาทของจำเลยที่ 1 แต่ก็นับว่าโจทก์มีส่วนประมาทด้วย.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 ขับรถประมาท โดยขับรถด้วยความเร็วสูงมากและไม่หยุดตรงทางแยกให้รถที่โจทก์ขับผ่านไปก่อนเป็นเหตุให้ชนรถของโจทก์ที่ผ่านทางแยกอีกด้านหนึ่งมา โจทก์ได้รับบาดเจ็บ ขณะเกิดเหตุจำเลยที่ 1 เป็นลูกจ้างและทำงานในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 ขอให้จำเลยที่ 1 ที่ 2 ใช้ค่าเสียหาย 65,000 บาทพร้อมดอกเบี้ย
จำเลยที่ 1 ขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา
จำเลยที่ 2 ให้การว่า จำเลยที่ 1 ไม่ได้เป็นลูกจ้างและไม่ได้ทำงานในทางการที่จ้างของจำเลยที่ 2 โจทก์ประมาทฝ่ายเดียว เพราะสี่แยกด้านที่โจทก์ขับรถมาเป็นทางโทมีเครื่องหมายจราจร ‘หยุด’ โจทก์ต้องหยุดให้รถของจำเลยที่ 1 ซึ่งเป็นรถในทางเอกผ่านไปก่อน แต่โจทก์ไม่หยุดจึงเกิดเหตุชนกันขึ้น ค่าเสียหายไม่เกิน 5,000 บาท ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า โจทก์และจำเลยที่ 1 ต่างขับรถด้วยความประมาท และจำเลยที่ 1 เป็นฝ่ายประมาทมากกว่า ค่าเสียหายของโจทก์ 45,685 บาท แต่โจทก์มีส่วนประมาทอยู่ด้วย เห็นควรให้จำเลยที่ 1 ชดใช้เพียง 30,000 บาท ส่วนจำเลยที่ 2 ไม่ต้องร่วมรับผิด พิพากษาให้จำเลยที่ 1 ชดใช้ค่าเสียหาย 30,000 บาท
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้จำเลยที่ 2 ร่วมรับผิดกับจำเลยที่ 1 ด้วย นอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ในชั้นฎีกานี้คดีมีปัญหาว่า โจทก์มีส่วนประมาทด้วยหรือไม่ในปัญหาว่า โจทก์มีส่วนประมาทหรือไม่ ข้อเท็จจริงที่โจทก์และจำเลยที่ 2 นำสืบตรงกันมีว่าโจทก์ขับรถยนต์ปิกอัพจากพระแท่นมุ่งหน้าไปทางท่าเรือรถบรรทุกของจำเลยที่ 2 แล่นด้วยความเร็วสูงจากท่ามะกาจะไปท่าม่วง ชนกันที่สี่แยกตรงจุดชนตามแผนที่เกิดเหตุ รถโจทก์แล่นไปได้ 25.70 เมตร อีก 4.20 เมตร จะถึงแนวขอบถนนด้านซ้ายที่รถจำเลยที่ 2 แล่นมา ไม่มีรอยห้ามล้อของรถยนต์บรรทุกสิบล้อ ในข้อที่โจทก์ว่าโจทก์ไม่ได้ประมาท โจทก์เบิกความว่า เมื่อถึงสี่แยกโจทก์หยุดรถ มองซ้ายขวาแล้วไม่มีรถจึงขับผ่านสี่แยก ฝ่ายจำเลย นายชัยยศซึ่งขับรถสวนทางกับรถโจทก์เบิกความว่า เมื่อขับรถถึงสี่แยกมองไปตรงหน้าไม่เห็นรถโจทก์ มองไปทางขวามือเห็นรถบรรทุกสิบล้อคันหนึ่งแล่นมาห่างพยานประมาณ 100 เมตร มองไปทางซ้ายก็รู้สึกตัวว่ารถถูกชน นายชัยยศมีฐานะเป็นคนกลาง ไม่ได้เป็นฝ่ายโจทก์หรือจำเลยในกรณีรถโจทก์จำเลยชนกัน จึงมีน้ำหนักดีกว่าโจทก์และเมื่อพิเคราะห์ตามแผนที่เกิดเหตุ รถยนต์บรรทุกของจำเลยที่ 2 ไม่มีรอยห้ามล้อ แสดงว่าคนขับรถคือจำเลยที่ 1 ไม่ได้มองเห็นรถโจทก์เลย ที่เป็นเช่นนั้นน่าจะเป็นเพราะรถโจทก์ได้แล่นผ่านป้ายที่บอกให้หยุดโดยไม่หยุดดูความปลอดภัยให้ดีเสียก่อน และตามที่โจทก์ว่า ตอนแรกที่โจทก์เห็นรถจำเลยที่ 2 ห่างโจทก์ประมาณ 200 เมตร ซึ่งถ้าห่างถึงขนาดนั้นจริงรถโจทก์แล่นผ่านความกว้างของสี่แยกประมาณ 30 เมตร ได้อย่างปลอดภัย จึงเชื่อได้ว่ารถโจทก์ได้แล่นผ่านป้ายที่บอกให้หยุดเพื่อดูความปลอดภัยโดยไม่ได้หยุด แต่แล่นออกมาเลย ประกอบกับรถจำเลยที่ 2 แล่นด้วยความเร็วสูงจึงเกิดชนกัน แม้ว่าเป็นความประมาทของจำเลยที่ 1 คนขับรถของจำเลยที่ 2 แต่โจทก์ก็นับว่ามีส่วนประมาทด้วย ตามที่โจทก์ฎีกาว่า โจทก์ปฏิบัติถูกต้องตามพระราชบัญญัติจราจรทางบกพ.ศ. 2522 มาตรา 55 (4) และมาตรา 71 (1) (2) นั้น เห็นว่าบทกฎหมายดังกล่าวต้องอยู่ในเงื่อนไขของมาตรา 21 ก่อนคือผู้ขับขี่ต้องปฏิบัติให้ถูกต้องตามสัญญาณจราจรและเครื่องหมายจราจรที่ได้ติดตั้งไว้ตามแผนที่เกิดเหตุในเอกสารหมาย จ.5 ที่พนักงานสอบสวนทำมามีป้ายหยุดอยู่ ซึ่งโจทก์จะต้องปฏิบัติตามเครื่องหมายดังกล่าว เมื่อโจทก์ไม่ปฏิบัติตาม โจทก์ก็ไม่อาจอ้างมาตรา 55 (4) และมาตรา 71 (1) (2)ได้ ศาลล่างทั้งสองวินิจฉัยว่า โจทก์มีส่วนประมาท จึงชอบแล้ว….. ฯลฯ…..
พิพากษายืน.
