แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
อุทธรณ์ของโจทก์เพียงแต่นำคำเบิกความของตัวโจทก์และพยานมากล่าว แล้วสรุปตามคำเบิกความนั้นว่าคำวินิจฉัยของศาลแรงงานกลางคลาดเคลื่อนต่อกฎหมายมิได้โต้แย้งว่าคำวินิจฉัยนั้นคลาดเคลื่อนไม่ชอบด้วยกฎหมายอย่างไรให้ชัดแจ้ง เป็นอุทธรณ์ที่ไม่ชอบ
ลูกจ้างเป็นผู้ช่วยสมุหบัญชี ไม่มีหน้าที่ต้องไปศาลการที่นายจ้างให้ลูกจ้างนั้นไปเบิกความที่ศาลจึงไม่เกี่ยวกับการทำงาน ไม่เป็นคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของนายจ้างตามกฎหมายเกี่ยวกับการคุ้มครองแรงงาน ดังนั้นเมื่อลูกจ้างไม่ไปเบิกความตามที่นายจ้างสั่งจึงไม่เป็นการฝ่าฝืนคำสั่งของนายจ้าง
ย่อยาว
คดีสองสำนวนนี้ศาลแรงงานกลางพิพากษารวมกันโดยเรียกโจทก์สำนวนแรกว่า โจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ เรียกโจทก์สำนวนหลังว่าโจทก์ที่ ๔
สำนวนแรกโจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์ทั้งสามเป็นลูกจ้างประจำจำเลยเลิกจ้างโจทก์ทั้งสามโดยไม่ได้ทำผิดและไม่บอกกล่าวล่วงหน้าเป็นการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม ขอศาลพิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าชดเชยค่าจ้างค้างชำระ สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า ค่าเสียหายเนื่องจากเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม ค่าจ้างในวันหยุดพักผ่อนประจำปี ให้โจทก์ทั้งสาม
สำนวนหลังโจทก์ฟ้องว่า จำเลยจ้างโจทก์ที่ ๔ เป็นลูกจ้างประจำจำเลยให้โจทก์ที่ ๔ ไปเบิกความเท็จที่ศาลแรงงานกลาง โจทก์ที่ ๔ ไม่ไป จำเลยไล่โจทก์ที่ ๔ ออกจากงาน อันเป็นการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม ไม่บอกกล่าวล่วงหน้า ขอศาลพิพากษาให้จ่ายค่าจ้างที่ค้างสินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้าค่าเสียหายจากการเลิกจ้างโดยไม่เป็นธรรม ค่าชดเชย ให้แก่โจทก์ที่ ๔
จำเลยทั้งสองสำนวนให้การว่า โจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ละทิ้งหน้าที่เกินกว่าสามวันโดยไม่มีเหตุอันสมควร โจทก์ที่ ๔ ฝ่าฝืนข้อบังคับระเบียบเกี่ยวกับการทำงานในกรณีร้ายแรง ทำให้จำเลยเสียหาย ขอให้ศาลพิพากษายกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า จำเลยไม่ได้กระทำการใด ๆ อันจะถือว่าเป็นการเลิกจ้างโจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ โดยไม่เป็นธรรม โจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหายจากจำเลย ไม่มีสิทธิได้รับค่าชดเชย และถือได้ว่าโจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ทำความผิดอย่างร้ายแรง จำเลยมีสิทธิเลิกจ้างโดยไม่จำต้องบอกกล่าวล่วงหน้า จำเลยต้องจ่ายค่าทำงานในวันหยุดพักผ่อนประจำปีให้โจทก์ที่ ๒ ที่ ๓ จำเลยเลิกจ้างโจทก์ที่ ๔ เป็นการเลิกจ้างที่ไม่เป็นธรรมเห็นควรกำหนดค่าเสียหายให้โจทก์ที่ ๔ และให้ชำระค่าจ้างที่ค้างชำระแก่โจทก์ที่ ๔ พิพากษาให้จำเลยจ่ายค่าทำงานในวันหยุดให้แก่โจทก์ที่ ๒ ที่ ๓ จ่ายค่าจ้างที่ค้าง ค่าชดเชย สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า และค่าเสียหาย แก่โจทก์ที่ ๔ ยกฟ้องโจทก์ที่ ๑
โจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ และจำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยอุทธรณ์ของโจทก์ที่ ๑ ที่ ๒ ที่ ๓ ว่า อุทธรณ์ของโจทก์เพียงแต่นำคำเบิกความของตัวโจทก์และพยานในสำนวนมากล่าวแล้วสรุปตามคำเบิกความดังกล่าวว่า คำวินิจฉัยของศาลแรงงานกลางคลาดเคลื่อนต่อกฎหมาย มิได้โต้แย้งว่าคำวินิจฉัยของศาลแรงงานกลางนั้นคลาดเคลื่อนไม่ชอบด้วยกฎหมายอย่างไรให้ชัดแจ้ง ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๒๒๕ ประกอบด้วยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. ๒๕๒๒ ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย
วินิจฉัยอุทธรณ์จำเลยที่อุทธรณ์เฉพาะโจทก์ที่ ๔ ว่า โจทก์ที่ ๔ เป็นผู้ช่วยสมุหบัญชีไม่มีหน้าที่ต้องไปศาล การที่จำเลยสั่งให้โจทก์ที่ ๔ ไปเบิกความที่ศาลแรงงานกลางจึงไม่เกี่ยวกับการทำงาน ไม่เป็นคำสั่งอันชอบด้วยกฎหมายของนายจ้างตามประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานลงวันที่ ๑๖ เมษายน ๒๕๑๕ ข้อ ๔๗(๓) โจทก์ที่ ๔ ไม่ไปเบิกความตามที่จำเลยสั่งไม่เป็นการฝ่าฝืนคำสั่งของนายจ้าง
พิพากษายืน
