แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
โจทก์ขออนุญาตเปิดร้านขายยาแผนปัจจุบันผู้ว่าราชการจังหวัดไม่อนุญาตเพราะมีร้านขายยาแผนปัจจุบันในอำเภอที่โจทก์ขอเปิดครบจำนวนตามที่ประกาศกระทรวงสาธารณสุขเรื่องกำหนดจำนวนสถานที่ขายยาได้กำหนดไว้แล้วโจทก์จึงอุทธรณ์ต่อรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขรัฐมนตรีพิจารณาแล้วไม่อนุญาตและแจ้งคำวินิจฉัยให้โจทก์ทราบแล้วดังนี้คำวินิจฉัยของรัฐมนตรีจึงเป็นที่สุดตามนัยแห่งพระราชบัญญัติ ยาพ.ศ.2510มาตรา18การกระทำของผู้ว่าราชการจังหวัดจำเลยที่1และกระทรวงสาธารณสุขจำเลยที่2เป็นการปฏิบัติหน้าที่ตามระเบียบแบบแผนของทางราชการและบทบัญญัติกฎหมายโจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้อง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าประกาศกระทรวงสาธารณสุข เรื่องกำหนดจำนวนสถานที่ขายยาจังหวัดเชียงใหม่ เป็นประกาศที่ไม่ชอบด้วยกฎหมายและไม่มีผลบังคับ และให้จำเลยทั้งสองออกใบอนุญาตขายยาแผนปัจจุบันในเขตอำเภอ สันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ ให้โจทก์ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ประกาศกระทรวงสาธารณสุขเรื่องกำหนดจำนวนสถานที่ขายยา จังหวัดเชียงใหม่ ฉบับลงวันที่ 14 พฤศจิกายน 2527รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข ออกโดยอาศัยอำนาจตามความในมาตรา77 ทวิ แห่งพระราชบัญญัติยา พ.ศ. 2510 ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยพระราชบัญญัติ ยา (ฉบับที่ 3) พ.ศ. 2522 โดยคำแนะนำของคณะกรรมการยาและได้ประกาศในราชกิจจานุเบกษา เมื่อวันที่ 4 ธันวาคม 2527ซึ่งเป็นประกาศที่ชอบด้วยกฎหมายและมีผลใช้บังคับแล้ว การที่โจทก์ยื่นเรื่องราวขอรับใบอนุญาตเปิดร้านขายยาแผนปัจจุบันในเขตอำเภอ สันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ แต่จำเลยที่ 1 ได้ตอบปฏิเสธ เพราะตามประกาศกระทรวงสาธารณสุข เรื่องกำหนดจำนวนสถานที่ขายยา จังหวัดเชียงใหม่ ฉบับลงวันที่ 14 พฤศจิกายน 2527 ได้กำหนดจำนวนสถานที่ขายยาแผนปัจจุบันและสถานที่ขายยาแผนปัจจุบันเฉพาะยาบรรจุเสร็จที่ไม่ใช่ยาอันตรายหรือยาควบคุมพิเศษ สำหรับอำเภอ สันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ ไว้ 11 ร้าน แต่ขณะนั้นอำเภอ สันป่าตอง มีร้านขายยาแผนปัจจุบัน จำนวน 2 ร้าน และร้านขายยาแผนปัจจุบันเฉพาะบรรจุเสร็จที่ไม่ใช่ยาอันตรายหรือยาควบคุมพิเศษ จำนวน 9 ร้านรวมเป็น 11 ร้าน จึงไม่สามารถอนุญาตให้มีสถานที่ขายยาแผนปัจจุบันเพิ่มขึ้นได้ รายละเอียดปรากฏตามเอกสารท้ายฟ้องหมายเลข 5 และโจทก์ได้อุทธรณ์ต่อรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขเพื่อขอให้อนุญาตตามที่โจทก์ขอ รายละเอียดปรากฏตามเอกสารท้ายฟ้องหมายเลข 6รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขได้พิจารณาแล้ว มีความเห็นเช่นเดียวกับจำเลยที่ 1 จึงมีหนังสือแจ้งให้โจทก์ทราบรายละเอียดปรากฏตามเอกสารท้ายฟ้องหมายเลข 7 โดยไม่อนุญาตให้โจทก์เปิดร้านขายยาในท้องที่อำเภอ สันป่าตอง จังหวัดเชียงใหม่ หนังสือดังกล่าวจึงเป็นการแจ้งคำวินิจฉัยของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขคำวินิจฉัยของรัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุขจึงเป็นที่สุดตามนัยแห่งพระราชบัญญัติยา พ.ศ. 2510 มาตรา 18 การกระทำของจำเลยทั้งสองดังกล่าวเป็นการปฏิบัติตามอำนาจหน้าที่ ตามระเบียบแบบแผนของทางราชการและตามบทบัญญัติของกฎหมายดังกล่าว โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องที่ศาลอุทธรณ์พิพากษามานั้น ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วย ฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
