แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
สุนัขในบ้านจำเลยออกจากบ้านไปกัดโจทก์ ภริยาจำเลยรับว่าเป็นเจ้าของ เมื่อกรณีเป็นที่สงสัย ต้องสันนิษฐานว่าสุนัขเป็นสินสมรสตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา1474 จำเลยจึงเป็นเจ้าของสุนัขด้วย
สุนัขหลบหนีออกไปได้ขณะจำเลยเปิดประตู สุนัขจึงออกไปกัดโจทก์ได้แสดงว่าจำเลยมิได้ใช้ความระมัดระวังอันสมควรในการเลี้ยงดูสุนัขจำเลยต้องชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์รวมทั้งทดแทนความตกใจและทุกข์ทรมานด้วย
ย่อยาว
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้จำเลยใช้ค่ารักษา ค่าพาหนะในระหว่างรักษาพยาบาล ค่าทำขวัญที่ได้รับความเจ็บปวดและตกใจ รวม 5,511 บาท พร้อมดอกเบี้ย จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า “คดีฟังได้ว่าสุนัขอัลเซเซียนในบ้านจำเลยออกจากบ้านไปกัดโจทก์ที่ซอยวัดราชวรินทร์เป็นอันตรายถึงบาดเจ็บ นางสุนันทร์ พูนภิรมย์ ภริยาจำเลยรับว่าเป็นเจ้าของสุนัขนั้นและยอมให้พนักงานสอบสวนเปรียบเทียบปรับไปแล้วเป็นเงิน 100 บาท ฐานปล่อยปละละเลยสุนัขจนไปกัดโจทก์ มีปัญหาว่าจำเลยเป็นเจ้าของสุนัขหรือไม่ จำเลยได้ใช้ความระมัดระวังอันสมควรในการเลี้ยงดูสุนัขหรือไม่และโจทก์เสียหายเพียงใด
ปัญหาที่ว่า จำเลยเป็นเจ้าของสุนัขหรือไม่นั้น คดีฟังได้ว่าสุนัขนั้นเป็นสุนัขในบ้านของจำเลย และนางสุนันทร์ พูนภิรมย์ ภริยาจำเลยรับว่าเป็นเจ้าของ จึงฟังได้ว่าสุนัขนั้นเป็นทรัพย์สินระหว่างสามีภริยาของจำเลยกับนางสุนันทร์ พูนภิรมย์ ทรัพย์สินระหว่างสามีภริยามี 2 ประเภท คือสินส่วนตัวและสินสมรส คดีนี้ไม่มีหลักฐานว่าสุนัขดังกล่าวเป็นสินส่วนตัวของนางสุนันทร์ พูนภิรมย์ หรือสินสมรส การที่นางสุนันทร์ พูนภิรมย์ รับว่าเป็นเจ้าของสุนัข ไม่พอฟังว่าสุนัขเป็นสินส่วนตัวของนางสุนันทร์ พูนภิรมย์เมื่อกรณีเป็นที่สงสัยเช่นนี้ จึงต้องสันนิษฐานว่าสุนัขเป็นสินสมรสของจำเลยและนางสุนันทร์ พูนภิรมย์ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1474 ซึ่งทั้งสองจึงมีส่วนเป็นเจ้าของร่วมกัน คดีฟังได้ว่าจำเลยเป็นเจ้าของสุนัขตัวนั้น
ปัญหาที่ว่าจำเลยได้ใช้ความระมัดระวังอันสมควรในการเลี้ยงดูสุนัขหรือไม่ คดีฟังได้ว่าสุนัขออกประตูบ้านไปได้ขณะจำเลยเปิดประตูเข้าบ้าน เห็นว่าจำเลยทราบดีว่าสุนัขอยู่ในบ้าน การเปิดประตูเข้าออกจะต้องระมัดระวังป้องกันมิให้สุนัขหนีออกไปนอกบ้านได้ ซึ่งจำเลยสามารถกระทำได้ การที่สุนัขหลบหนีออกไปได้ขณะจำเลยเปิดประตูแสดงว่าจำเลยมิได้ใช้ความระมัดระวังเช่นว่านั้น สุนัขจึงออกไปกัดโจทก์ได้ คดีฟังได้ว่าจำเลยมิได้ใช้ความระมัดระวังอันสมควรในการเลี้ยงดูสุนัข จำเลยต้องชดใช้ค่าเสียหายให้โจทก์
ปัญหาต่อไปมีว่า โจทก์ได้รับความเสียหายเพียงใด เห็นว่า โจทก์มีหลักฐานว่า โจทก์เสียค่ารักษาพยาบาล 771 บาท และเสียค่าพาหนะในระหว่างรักษาพยาบาล 740 บาท ตามเอกสารหมาย จ.5 และ จ.6 จำเลยไม่มีพยานหลักฐานนำสืบให้เห็นเป็นอย่างอื่น จึงฟังได้ตามที่โจทก์นำสืบ ส่วนค่าเสียหายในการที่โจทก์ได้รับความตกใจและทุกข์ทรมานจากเหตุที่เกิดขึ้นนี้ เห็นว่าคดีเชื่อได้ว่าโจทก์ได้รับความตกใจมาก ทั้งอันตรายและความทุกข์ทรมานที่ได้รับไม่ใช่เล็กน้อย ที่ศาลอุทธรณ์กำหนดค่าเสียหายในส่วนนี้เป็นเงิน 4,000 บาทนั้นชอบแล้ว”
พิพากษายืน
