แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฟ้องแย้งของจำเลยที่ขอให้บังคับโจทก์ไปจดทะเบียนหย่าให้จำเลยตามข้อตกลง ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนจำเลยจึงยื่นฎีกาขอให้รับฟ้องแย้งไว้พิจารณาต่อไป แต่หลังจากยื่นฎีกาแล้ว จำเลยถึงแก่กรรม ดังนี้ การสมรสระหว่างโจทก์จำเลยจึงสิ้นสุดลงตาม ป.พ.พ. มาตรา 1501 จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพิจารณาฎีกาของจำเลยต่อไป ให้จำหน่ายคดี.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นคู่สมรสโดยชอบด้วยกฎหมายของจำเลยจำเลยทำงานที่การไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทย และเพิ่งจะเกษียณอายุเมื่อวันที่ 30 กันยายน 2530 จำเลยมีสิทธิจะได้รับเงินบำเหน็จและเงินค่าชดเชย จากการไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทยเป็นเงินรวมกัน 782,000 บาท ซึ่งเงินจำนวนดังกล่าว โจทก์ในฐานะคู่สมรสมีสิทธิตามกฎหมายครึ่งหนึ่ง เนื่องจากจำเลยมีภรรยาอื่นอยู่อีกหนึ่งคนและจำเลยปฏิเสธที่จะไม่แบ่งเงินจำนวนดังกล่าวให้กับโจทก์ตามสิทธิที่โจทก์จะพึงได้รับ ขอให้บังคับจำเลยนำเงินจำนวนดังกล่าวฝากไว้กับธนาคาร โดยให้ใส่ชื่อโจทก์และจำเลยเป็นเจ้าของและมีสิทธิเบิกจ่ายร่วมกัน หากจำเลยไม่ปฏิบัติตามให้ถือเอาคำพิพากษาของศาลแทนการแสดงเจตนาของจำเลย
จำเลยให้การและฟ้องแย้งว่า จำเลยได้จดทะเบียนสมรสกับโจทก์จริง แต่ต่อมาทั้งสองฝ่ายได้ตกลงแยกกันอยู่ในลักษณะทิ้งร้างกันโดยยังไม่ได้จดทะเบียนหย่ากันเป็นเวลาไม่น้อยกว่า 30 ปีแล้วเงินบำเหน็จและเงินค่าชดเชยเป็นสินส่วนตัวของจำเลยโจทก์ไม่มีสิทธิที่จะได้รับ จึงไม่มีอำนาจฟ้อง ขอให้ยกฟ้องโจทก์และบังคับให้โจทก์ไปจดทะเบียนหย่าให้จำเลยตามข้อตกลง หากโจทก์ไม่ปฏิบัติตามก็ให้ถือเอาคำพิพากษาของศาลแทนการแสดงเจตนาของโจทก์
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าฟ้องแย้งไม่เกี่ยวกับฟ้องเดิม จึงไม่รับฟ้องแย้ง คืนค่าขึ้นศาลแก่จำเลย
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “คคดีนี้ศาลชั้นต้น มีคำสั่งไม่รับฟ้องแย้งของจำเลยที่ขอให้บังคับโจทก์ไปจดทะเบียนหย่าให้จำเลยตามข้อตกลงศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยจึงยื่นฎีกาขอให้รับฟ้องแย้งไว้พิจารณาต่อไป แต่ปรากฏจากรายงานกระบวนพิจารณาของศาลชั้นต้นลงวันที่ 27 มีนาคม 2533 ว่า หลังจากยื่นฎฏีกาแล้ว จำเลยถึงแก่กรรมการสมรสระหว่างโจทก์จำเลยจึงสิ้นสุดลงตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 1501 จึงไม่มีประโยชน์ที่จะพิจารณาฎีกาของจำเลยต่อไปให้จำหน่ายคดีเสียจากสารบบความค่าฤชาธรรมเนียมชั้นฎีกาให้เป็นพับ.
