แหล่งที่มา : สำนักงานส่งเสริมงานตุลาการ
ย่อสั้น
คำว่า เจ้าสำนักโรงแรมหรือโฮเต็ล ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 674 และ 675 หมายถึง เจ้าของกิจการโรงแรม ผู้ถือกรรมสิทธิ์เก็บผลประโยชน์รายได้จากกิจการโรงแรม หาใช่บุคคลผู้ควบคุมและจัดการโรงแรมซึ่งเป็นตัวแทนไม่ เมื่อรถยนต์หายไป โจทก์ได้แจ้งให้จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้จัดการของโรงแรมทราบทันที ถือได้ว่าโจทก์ได้แจ้งเหตุที่รถหายแก่เจ้าสำนักโรงแรมทันที ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 676 แล้ว
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ 1 เป็นนิติบุคคลประเภทบริษัทจำกัดมีวัตถุประสงค์ประกอบกิจการโรงแรมชื่อสีหราช โดยมีจำเลยที่ 2เป็นลูกจ้างดำรงตำแหน่งผู้จัดการโรงแรม เมื่อวันที่ 28 มีนาคม 2532โจทก์เข้าพักที่โรงแรมดังกล่าว และได้นำรถยนต์ปิกอัพของโจทก์ที่เช่าซื้อมาเข้าจอดที่ลานจอดรถของโรงแรม วันต่อมารถคันดังกล่าวหายไป ขอให้บังคับจำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินจำนวน 198,000 บาทพร้อมดอกเบี้ย
จำเลยทั้งสองให้การว่า จำเลยทั้งสองมิได้เป็นเจ้าสำนักโรงแรมโจทก์มิใช่เจ้าของกรรมสิทธิ์รถคันพิพาท รถคันดังกล่าวจะสูญหายไปหรือไม่ จำเลยทั้งสองไม่ทราบ หากสูญหายไปโจทก์ก็มิได้แจ้งเหตุต่อจำเลยทั้งสองหรือเจ้าสำนักโรงแรมหรือตัวแทนให้ทราบทันที ทางโรงแรมเพียงแต่จัดที่จอดรถไว้ให้แก่บุคคลผู้มาติดต่อเพื่อความสะดวกเท่านั้น ทางโรงแรมหรือจำเลยทั้งสองมิได้รับฝากรถของโจทก์โจทก์เองเป็นฝ่ายประมาทเลินเล่ออย่างร้ายแรงเป็นเหตุให้รถคันดังกล่าวถูกลักไป ขอให้ยกฟ้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 1 ชำระเงินจำนวน 150,000 บาทพร้อมดอกเบี้ยร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับแต่ถัดจากวันฟ้อง (วันที่28 กันยายน 2532) จนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ ให้ยกฟ้องโจทก์สำหรับจำเลยที่ 2
จำเลยที่ 1 อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษายืน
จำเลยที่ 1 ฎีกา โดยผู้พิพากษาซึ่งได้นั่งพิจารณาในศาลชั้นต้นรับรองให้ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “พิเคราะห์แล้ว ข้อเท็จจริงในเบื้องต้นรับฟังได้ว่า เมื่อวันที่ 28 มีนาคม 2532 โจทก์เข้าพักที่โรงแรมสีหราชของจำเลยที่ 1 โดยขับรถยนต์ปิกอัพ หมายเลขทะเบียน 6บ-5529กรุงเทพมหานคร มาจอดไว้ที่ลานจอดรถของโรงแรมดังกล่าว วันรุ่งขึ้นรถยนต์คันดังกล่าวได้หายไป คดีมีปัญหาในชั้นฎีกาประการแรกว่าจำเลยที่ 1 เป็นเจ้าสำนักโรงแรมหรือไม่ โจทก์มีตัวโจทก์เป็นพยานเบิกความว่า จำเลยที่ 1 ประกอบกิจการโรงแรมสีหราชตามหนังสือรับรองเอกสารหมาย จ.3 และใบเสร็จรับเงินเอกสารหมาย จ.7 ซึ่งระบุว่าโรงแรมสีหราชดำเนินการค้าโดยจำเลยที่ 1 ส่วนจำเลยที่ 1 มีนายศรีพงศ์ สระวาศรี เป็นพยานเบิกความว่าพยานเป็นผู้ว่าราชการจังหวัดอุตรดิตถ์ มีอำนาจออกใบอนุญาตให้ประกอบกิจการโรงแรมโรงแรมสีหราชขออนุญาตถูกต้องมีนางสาวสุวัฒนา สีหลักษณ์ เป็นเจ้าสำนักโรงแรมปรากฏตามภาพถ่ายใบอนุญาตเปิดโรงแรม เอกสารหมายล.1 ศาลฎีกาเห็นว่า กรณีนี้เป็นเรื่องเกี่ยวกับโรงแรมตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 674 ซึ่งบัญญัติว่า เจ้าสำนักโรงแรมหรือโฮเต็ลจะต้องรับผิดเพื่อความสูญหายหรือบุบสลายอย่างใด ๆอันเกิดแก่ทรัพย์สินซึ่งคนเดินทางหรือแขกอาศัยหากได้พามา และมาตรา675 วรรคแรกบัญญัติว่า เจ้าสำนักต้องรับผิดในการที่ทรัพย์สินของคนเดินทางหรือแขกอาศัยสูญหายหรือบุบสลายไปอย่างใด ๆ แม้ถึงว่าความสูญหายหรือบุบสลายนั้นจะเกิดขึ้นเพราะผู้คนไปมาเข้าออก ณโรงแรม โฮเต็ลหรือสถานที่เช่นนั้นก็คงต้องรับผิด ดังนั้น คำว่าเจ้าสำนักโรงแรมหรือโฮเต็ลตามมาตราดังกล่าวย่อมหมายถึงเจ้าของกิจการโรงแรม ผู้ถือกรรมสิทธิ์เก็บผลประโยชน์รายได้จากกิจการโรงแรมหาใช่บุคคลผู้ควบคุมและจัดการโรงแรมซึ่งเป็นตัวแทนไม่เมื่อจำเลยที่ 1 เป็นเจ้าของกิจการโรงแรมสีหราช จำเลยที่ 1จึงต้องรับผิดในการที่รถยนต์ปิกอัพของโจทก์ผู้พักในโรงแรมสีหราชสูญหายไปจากลานจอดรถของโรงแรม มีปัญหาต้องวินิจฉัยต่อไปว่า เมื่อรถของโจทก์หายไปแล้ว โจทก์ไม่ได้แจ้งต่อเจ้าสำนักโรงแรมทันทีจำเลยที่ 1 จึงหลุดพ้นจากความรับผิดตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 676 หรือไม่ ปัญหานี้โจทก์มีตัวโจทก์เป็นพยานเบิกความว่าในวันเกิดเหตุ เวลาประมาณ 7.30 นาฬิกา พยานออกจากห้องพักลงไปที่ลานจอดรถ ปรากฏว่า รถของพยานหายไปจากลานจอดรถ พยานแจ้งให้เจ้าหน้าที่ของโรงแรมและจำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้จัดการของโรงแรมสีหราชทราบ ทางโรงแรมช่วยกันตรวจดูบริเวณลานจอดรถแล้วไม่พบรถของพยาน พยานจึงไปแจ้งความต่อร้อยตำรวจโทชิดชัย แสงอรุณ ร้อยเวรสถานีตำรวจภูธรอำเภอเมืองอุตรดิตถ์ ปรากฏตามภาพถ่ายรายงานประจำวันเกี่ยวกับคดี เอกสารหมาย จ.4 หลังจากรถหายแล้วพยานไม่เคยแจ้งต่อนางสาวสุวัฒนา สีหลักษณ์ เจ้าสำนักโรงแรมสีหราชศาลฎีกา เห็นว่า เมื่อรถหายไปโจทก์ได้แจ้งให้จำเลยที่ 2 ซึ่งเป็นผู้จัดการของโรงแรมสีหราชทราบทันทีที่ทราบเหตุการณ์ ย่อมถือได้ว่าโจทก์ได้แจ้งเหตุที่รถหายแก่เจ้าสำนักโรงแรมทันทีแล้วจำเลยที่ 1 จะอ้างให้ตนพ้นความรับผิดหาได้ไม่…”
พิพากษายืน
