แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ย่อยาว
คดี ๒ เรื่องนี้กรณีเดียวกัน สำนวนอัยการเปนโจทย์ฟ้องแลยื่นคำร้องเพิ่มเติมว่า เมื่อวันที่ ๖ มกราคม พ.ศ.๒๔๖๑ เวลากลางคืน นายฉายจำเลยบังอาจใช้อาวุธเหล็กมีคมทำร้ายร่างกายนายเที่ยงมีบาดแผลรวม ๖ แห่งเปนแผลสาหัส ๑ แห่ง แลทำร้ายร่างกายนายหมุดมีบาดแผลอีก ๔ แห่งไม่สาหัส ที่ตำบลบ้านเล่า จังหวัดนครนายกฯ
นายฉายจำเลยให้การต่อสู้ แลเปนโจทย์ฟ้องนายเที่ยง นายหมุดว่า นายเที่ยงทำร้ายร่างกายนายฉายก่อน นายฉายจึงต่อสู้เพื่อป้องกันตัว แลนายหมุดได้เอามีดฟันนายฉายอีก นายฉายหาได้ทำร้ายนายหมุดไม่ นายเที่ยง นายหมุดให้การต้องกันว่า นายฉายทำร้ายนายเที่ยง นายหมุดฝ่ายเดียว ฯ
ศาลจังหวัดนครนายกแลศาลอุทธรณข้าหลวงพิเศษพิจารณาแล้วพิพากษาต้องกันว่า นายฉายจำเลยมีความผิดฐานทำร้ายร่างกายนายเที่ยง นายหมุด ให้จำคุกนายฉายมีกำหนด ๒ ปี ตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๕๔ ส่วนสำนวนที่นายฉายเปนโจทย์ให้ยกเสีย ฯ
นายฉายจำเลยทูลเกล้า ฯ ถวายฎีกา โดยมีเนติบัณฑิต ๒ นายรับรอง ฯ
กรรมการศาลฎีกาได้ตรวจสำนวนแลประชุมปฤกษาคดีนี้แล้วได้ความตามทางพิจารณาว่าในวันเวลาเกิดเหตุนายฉายจำเลยกับพวกได้นั่งเสพสุราอยู่ที่ร้านนายหู แลนายหมุดผู้ถูกกระทำร้ายก็ได้นั่งเสพสุกราอยู่กับนายฉายจำเลยด้วย เวลานั้นนายเที่ยงกลับไปตามกระบือ เดิรกลับมาถึงร้านนายหูซึ่งนายฉายกับพวกนั่งเสพสุราอยู่ นายหมุดได้ถามนายเที่ยงว่าไปไหนมา นายเที่ยงตอบว่าไปตามกระบือ ทันใดนั้นนายฉายได้พูดกับนายเที่ยงว่ามึงฤาตามกระบือเก่ง นายเที่ยงก็ตอบว่าไปเก่งอะไรกับนายฉาย ๆ มีความโกรธจึงลุกขึ้นโดดเอามีดแทงนายเที่ยง ๆ กับนายฉายกอดปล้ำกันล้มลงไปในที่นั้น นายหมุดร้องห้ามนายฉายกลับลุกขึ้นวิ่งมาเอามีดแทงนายหมุดอีก ปรากฎตามคำชันศูจน์บาดแผลว่านายเที่ยงมีบาดแผล ๖ แห่ง นายหมุด ๔ แห่ง ตัวนายฉายจำเลยเองมีบาดแผลรอยขีดเขี่ยน ๔ แห่ง บาดแผลของนายฉายนั้นศาลล่างวินิจฉัยว่า ไม่ใช่แผลที่นายเที่ยงทำร้ายน่าจะกระทบมีดของนายฉายเมื่อเวลากอดปล้ำกับนายเที่ยงเข้าเอง เพราะไม่มีพยานเห็นนายเที่ยงทำร้าย นอกจากนายฉายคนเดียวเบิกความว่านายเที่ยงทำร้าย จึงไม่ฟังคำนายฉายได้ความดังนี้ คดีเปนอันฟังได้สนิธดังที่ศาลล่างทั้ง ๒ ได้วินิจฉัยมา พยานหลักฐานของนายฉายจำเลยไม่มีน้ำหนักหักล้างพยานโจทย์ได้ ที่ศาลล่างวางบทกำหนดโทษให้จำคุกนายฉายฐานทำร้ายร่างกายนายเที่ยง ๑๘ เดือน ฐานทำร้ายร่างกายนายหมุดมีกำหนด ๖ เดือนตามกฎหมายลักษณอาญามาตรา ๒๕๔ นั้นชอบด้วยรูปความแล้ว ฎีกานายฉายฟังไม่ขึ้นให้ยกเสีย คงบังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลล่าง ฯ
