แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยเป็นพนักงานพิธีการสินเชื่อของธนาคาร ก. มีหน้าที่รับชำระหนี้แทนธนาคาร ก. เงินที่จำเลยรับไว้เป็นของธนาคาร ก. จำเลยเบียดบังเอาเงินนั้นไปเป็นของตนโดยทุจริตเป็นความผิดฐานยักยอกธนาคาร ก. เป็นผู้เสียหาย
การไปรับฝากเงินนอกสถานที่เป็นกิจการของธนาคารที่มอบหมายให้จำเลยกระทำ จำเลยจึงเป็นตัวแทนของธนาคาร ก..
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อระหว่างวันที่ ๑๕ สิงหาคม ๒๕๒๗ ถึงวันที่ ๔ มิถุนายน ๒๕๒๘ จำเลยซึ่งเป็นพนักกานพิธีการสินเชื่อของธนาคารกรุงเทพ จำกัด สาขาพัทลุง ผู้เสียหายได้รับชำระหนี้เงินกู้จากลูกหนี้ของผู้เสียหาย ๓ ครั้ง เป็นเงิน ๑๙,๖๔๐.๑๔ บาท แล้วเบียดบังเอาเงินดังกล่าวเป็นของตนโดยทุจริต ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๕๒, ๙๑ พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติมประมวลกฎหมายอาญา (ฉบับที่ ๖) พ.ศ. ๒๕๒๖ มาตรา ๔ ให้จำเลยใช้เงิน ๑๙,๖๔๐.๑๔ บาท แก่ผู้เสียหายและนับโทษจำเลยต่อจากโทษในคดีหมายเลขดำที่ ๑๑๓๔/๒๕๒๘, ๑๒๗๕/๒๕๒๘, ๑๒๗๖/๒๕๒๘, ๑๒๗๗/๒๕๒๘ และ๑๒๗๘/๒๕๒๘ ของศาลชั้นต้น
จำเลยให้การปฏิเสธ แต่รับว่าเป็นบุคคลคนเดียวกับจำเลยในคดีที่โจทก์ขอให้นับโทษต่อ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๓๕๒ ให้เรียงกระทงลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๑จำคุกกระทงละ ๑ ปีรวม ๓ กระทง จำคุก ๓ ปี ให้จำเลยคืนหรือใช้เงิน ๑๘,๘๘๔.๐๑ บาท แก่ผู้เสียหายและนับโทษต่อจากโทษในคดีอาญาหมายเลขแดงที่ ๑๐๙๕/๒๕๒๙, ๑๑๑๐/๒๕๒๙ และ ๑๑๕๑/๒๕๒๙ ของศาลชั้นต้น ทั้งนี้ เมื่อรวมโทษที่นับติดต่อกันทุกสำนวนแล้วให้จำคุกจำเลยไว้เพียง ๑๐ ปี ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๙๑
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๕๒ วรรคแรก นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ที่จำเลยฎีกาว่า ธนาคารกรุงเทพ จำกัด ไม่ใช่ผู้เสียหายนั้นข้อเท็จจริงได้ความตามคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ว่า จำเลยเป็นพนักงานพิธีการสินเชื่อของธนาคารกรุงเทพจำกัด สาขาพัทลุง มีหน้าที่รับชำระหนี้แทนธนาคารดังกล่าวจำเลยได้รับชำระหนี้ตามฟ้องในฐานะตัวแทนธนาคารและจำเลยได้ออกหลักฐานเป็นหนังสือแสดงการรับชำระหนี้ตามใบเสร็จรับเงิน เอกสารหมาย จ.๑๓ แต่ยังมิได้ส่งมอบเงินเหล่านั้นต่อธนาคาร จำเลยมีหน้าที่ครอบครองดูแลรักษาเงินนั้น และต้องส่งมอบให้แก่ธนาคาร ดังนั้น เงินที่จำเลยรับไว้จึงเป็นของธนาคารไม่ใช่เป็นของข้าราชการหรือพนักงงานผู้ชำระเงินกู้แต่ละราย เพราะธนาคารดังกล่าวต้องรับผลในการกระทำของจำเลยในอันที่จะไปเรียกเก็บเงินกู้จากผู้กู้ให้ชำระอีกไม่ได้เนื่องจากผู้กู้ทั้งสามรายอาจนำใบเสร็จรับเงินหรือหลักฐานเป็นหนังสือแสดงการรับชำระหนี้มาแสดงว่าได้ชำระหนี้เหล่านั้นแล้ว ธนาคารดังกล่าวจึงเป็นผู้เสียหาย ส่วนข้อที่จำเลยยกขึ้นอ้างในฎีกาว่าธนาคารดังกล่าวให้จำเลยออกไปรับเงินจากผู้ฝากนอกที่ทำการของธนาคารจึงไม่อาจกระทำได้โดยชอบด้วยกฎหมาย นั้น เห็นว่า กิจการของธนาคารมีการรับฝากเงินเป็นประการสำคัญ ดังนั้นการที่จำเลยไปรับเงินจากผู้ฝากนอกสถานที่ก็เป็นกิจการของธนาคารที่มอบหมายให้จำเลยกระทำจำเลยจะอ้างว่าจำเลยไม่มีฐานะเป็นตัวแทนของธนาคารและธนาคารดังกล่าวมิใช่ผู้เสียหายในการที่จำเลยไปรับเงินจากผู้ฝากแล้วไม่เอาเข้าบัญชีธนาคารซึ่งเป็นตัวการหาได้ไม่…”
พิพากษายืน.
