แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตามประมวลรัษฎากร มาตรา 79 ทวิ และบัญชีอัตราภาษีการค้า ประเภทการค้า 1 ชนิด 1 เท่านั้น ถ้าเป็นของใช้ส่วนตัวซึ่งใช้กันตามปกติและตามสมควร จึงจะไม่ถือว่าผู้นำเข้ามาเป็นผู้ประกอบการค้า ส่วนรถยนต์นั่งอยู่ในประเภทการค้า 1 ชนิดอื่น ไม่ว่าจะเป็นของใช้ส่วนตัวหรือไม่ก็ตาม เมื่อโจทก์เป็นผู้นำรถยนต์นั่งเข้ามาในราชอาณาจักร ย่อมถือได้ว่าโจทก์เป็นผู้ประกอบการค้าตามประมวลรัษฎากร และกรณีไม่มีข้อสงสัยอันจะต้องตีความไปในทางที่เป็นคุณแก่คู่กรณีฝ่ายที่ต้องเสียในมูลหนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 11
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ซื้อรถยนต์นั่งยี่ห้อคอเม็ต หมายเลขทะเบียน ก.ท.ข. ๖๕๔๙ ในประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นของใช้ส่วนตัวตามปกติและตามสมควร ได้ใช้ในระหว่างที่โจทก์ศึกษาอยู่ในต่างประเทศ ประมาณ ๓ ปี โจทก์ได้นำรถยนต์ดังกล่าวเข้ามาในราชอาณาจักรโดยได้นำมาใช้ส่วนตัวตลอดมา เจ้าพนักงานประเมินภาษีการค้ากรมสรรพากรได้แจ้งประเมินภาษีการค้าประเภทนำเข้ามาให้โจทก์เสียเป็นเงิน ๑๐,๘๘๗.๑๔ บาท โจทก์ยื่นอุทธรณ์คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์การประเมินยกอุทธรณ์ของโจทก์ ขอให้สั่งยกเลิกหรือเพิกถอนคำสั่งและคำวินิจฉัยการประเมินภาษีของกรมสรรพากรที่ให้โจทก์เสียภาษีการค้าให้จำเลยคืนเงินภาษี ๑๐,๘๘๗.๑๔ บาท และค่าเพิ่มภาษี ๑,๐๘๘.๗๑ บาท รวม ๑๑,๙๗๕ บาท ๘๕ สตางค์
จำเลยให้การว่า คำสั่งของเจ้าพนักงานประเมินภาษีการค้าให้โจทก์เสียภาษีการค้าในฐานะผู้นำเข้าสำหรับรถยนต์นั่งของโจทก์ในประเภทการค้า ๑ ชนิด ๔ (ก) ตามบัญชีอัตราภาษีการค้า และคำวินิจฉัยอุทธรณ์ของคณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ชอบด้วยกฎหมายทุกประการ
ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานวินิจฉัยว่า โจทก์มีหน้าที่เสียภาษีการค้า พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ตามประมวลรัษฎากร มาตรา ๗๙ ทวิ และบัญชีอัตราภาษีการค้า จะเห็นได้ว่าประเภทการค้า ๑ ชนิด ๑ เท่านั้น ถ้าเป็นของใช้ส่วนตัวซึ่งใช้กันตามปกติและตามสมควร จึงจะไม่ถือว่าผู้ที่นำเข้ามาเป็นผู้ประกอบการค้าส่วนรถยนต์นั่งอยู่ในประเภทการ ๑ ชนิดอื่น ไม่ว่าจะเป็นของใช้ส่วนตัวหรือไม่ก็ตาม ประมวลรัษฎากร มาตรา ๗๙ ทวิ (๑)(ข) ให้ถือว่าผู้ที่นำเข้าในราชอาณาจักรเป็นผู้ประกอบการค้า เมื่อโจทก์เป็นผู้นำรถยนต์นั่งดังกล่าวเข้ามาในราชอาณาจักร ย่อมถือได้ว่าโจทก์เป็นผู้ประกอบการค้าตามประมวลรัษฎากร โจทก์ผู้นำเข้าจึงมีหน้าที่ต้องเสียภาษีการค้าตามอัตราในบัญชีอัตราภาษีการค้า และกรณีไม่มีข้อสงสัยอันจะต้องตีความไปในทางที่เป็นคุณแก่คู่กรณีฝ่ายซึ่งต้องเสียในมูลหนี้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๑๑ แต่อย่างใด
พิพากษายืน.
