แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
“ที่อยู่” ตามนัยมาตรา 22(1) แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา หมายถึงถิ่นอันบุคคลนั้นมีสถานที่อยู่เป็นแหล่งสำคัญตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 37การที่จำเลยถูกขังอยู่ที่เรือนจำในคดีอื่นซึ่งอยู่ระหว่างพิจารณาก็เป็นเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น และในระหว่างพิจารณาจำเลยอาจได้รับการปล่อยชั่วคราวหรือในที่สุดศาลอาจพิพากษายกฟ้องปล่อยตัวจำเลยก็ได้ เรือนจำดังกล่าวจึงมิใช่ที่อยู่ของจำเลยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 22(1)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 352และให้จำเลยคืนหรือใช้ราคารถจักรยานยนต์ 1 คัน เป็นเงิน 27,500 บาทแก่ผู้เสียหาย
ศาลชั้นต้นตรวจคำฟ้องแล้วปรากฏข้อเท็จจริงว่า เหตุคดีนี้เกิดที่ตำบลในเวียง อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ ซึ่งอยู่ในเขตอำนาจของศาลจังหวัดแพร่ที่จะพิจารณาพิพากษา เรือนจำกลางอุดรธานีที่จำเลยถูกขังอยู่ในขณะนี้ มิใช่ที่อยู่อันแท้จริงของจำเลยเป็นแต่เพียงสถานที่ที่จำเลยถูกขังไว้ในคดีอื่นเท่านั้นถือไม่ได้ว่าเรือนจำกลางอุดรธานีเป็นที่อยู่ของจำเลย ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 22(1) ทั้งคดีนี้พนักงานสอบสวนสถานีตำรวจภูธรอำเภอเมืองแพร่ก็เป็นผู้สอบสวน ดังนั้นศาลแขวงอุดรธานีจึงไม่มีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้ จึงไม่ประทับฟ้องโจทก์ให้จำหน่ายคดีออกจากสารบบความ
โจทก์อุทธรณ์คำสั่ง
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้ข้อเท็จจริงรับฟังเป็นยุติได้ว่าเหตุคดีนี้เกิดที่ตำบลในเวียง อำเภอเมืองแพร่ จังหวัดแพร่ซึ่งอยู่ในเขตอำนาจของศาลจังหวัดแพร่ แต่โจทก์นำคดีมายื่นฟ้องข้อหายักยอกที่ศาลแขวงอุดรธานีโดยโจทก์อาศัยเหตุว่าจำเลยถูกขังอยู่ที่เรือนจำกลางอุดรธานีในคดีอาญาหมายเลขดำที่ 493/2535ของศาลจังหวัดอุดรธานี มีปัญหาที่ต้องวินิจฉัยตามฎีกาโจทก์ว่าศาลแขวงอุดรธานีมีอำนาจพิจารณาพิพากษาคดีนี้หรือไม่ โจทก์ฎีกาว่าโจทก์มีอำนาจฟ้องจำเลยต่อศาลแขวงอุดรธานีได้เพราะเรือนจำกลางอุดรธานีเป็นที่อยู่ของจำเลยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 22(1) นั้น เห็นว่า คำว่า “ที่อยู่” ตามนัยมาตรา 22(1)ดังกล่าวหมายถึงถิ่นอันบุคคลนั้นมีสถานที่อยู่เป็นแหล่งสำคัญตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 37 แต่ข้อเท็จจริงปรากฏว่าจำเลยนี้ถูกขังอยู่ที่เรือนจำกลางอุดรธานีในคดีอาญาหมายเลขดำที่ 493/2535 ของศาลจังหวัดอุดรธานี ซึ่งเป็นเพียงชั่วระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น และในระหว่างพิจารณาจำเลยอาจได้รับการปล่อยชั่วคราวหรือในที่สุดศาลอาจพิพากษายกฟ้องปล่อยตัวจำเลยก็ได้ ดังนั้นเรือนจำกลางอุดรธานีจึงมิใช่ที่อยู่ของจำเลยตามนัยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 22(1) โจทก์จึงไม่มีอำนาจฟ้องจำเลยต่อศาลแขวงอุดรธานี
พิพากษายืน
