แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์มีความประสงค์อุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกาของโจทก์ แม้คำขอท้ายคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของโจทก์จะระบุขอให้ส่งไปยังศาลอุทธรณ์ด้วยเหตุผิดหลงใด ๆ ก็ตาม ศาลชั้นต้นก็ชอบที่จะส่งคำร้องฉบับนี้ไปให้ศาลฎีกาพิจารณาจึงจะเป็นการชอบด้วยบทบัญญัติของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 224
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 326 ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์คำพิพากษาในปัญหาข้อกฎหมาย ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน โจทก์ฎีกาศาลชั้นต้นมีคำสั่งเมื่อวันที่ 3 มิถุนายน 2542ว่า “ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ คดีจึงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 ไม่รับฎีกา”ต่อมาวันที่ 18 มิถุนายน 2542 โจทก์ยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่ง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งในวันเดียวกันว่า “คำร้องของโจทก์เป็นอุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกาของโจทก์ จึงต้องส่งศาลฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 224 ประกอบพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวงและวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง พ.ศ. 2499มาตรา 4 เมื่อคำร้องของโจทก์ขอให้ส่งไปยังศาลอุทธรณ์จึงไม่ถูกต้องจึงไม่รับคำร้องของโจทก์”
โจทก์อุทธรณ์คำสั่ง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 224 บัญญัติว่า เมื่อศาลชั้นต้นไม่ยอมรับฎีกาผู้ฎีกาอาจยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลนั้นต่อศาลฎีกาได้ คำร้องเช่นนี้ให้ยื่นที่ศาลชั้นต้นในภายในกำหนดสิบห้าวันนับแต่วันฟังคำสั่งแล้วให้ศาลนั้นรีบส่งคำร้องเช่นว่านั้นไปยังศาลฎีกา เห็นว่า แม้บทบัญญัติดังกล่าวตอนแรกจะระบุให้ผู้ฎีกายื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกาต่อศาลฎีกาแต่ข้อความถัดไปก็ระบุให้ยื่นคำร้องดังกล่าวต่อศาลชั้นต้น และมีบทบังคับชัดเจนว่าให้ศาลชั้นต้นรีบส่งคำร้องเช่นว่านั้นไปยังศาลฎีกา ดังนั้นเมื่อศาลชั้นต้นตรวจคำร้องของโจทก์แล้ว เห็นว่าเป็นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งที่ไม่รับฎีกาของศาลชั้นต้น จึงเป็นหน้าที่ของศาลชั้นต้นจะต้องส่งคำร้องนั้นไปยังศาลฎีกาทุกกรณีตามบทกฎหมายข้างต้น ซึ่งคดีนี้เมื่อพิจารณาคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของโจทก์ลงวันที่ 18 มิถุนายน 2542 แล้ว เห็นได้ชัดแจ้งว่าโจทก์มีความประสงค์อุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกาของโจทก์ ดังนั้น แม้คำขอท้ายคำร้องอุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวจะระบุขอให้ส่งไปยังศาลอุทธรณ์ด้วยเหตุผิดหลงใด ๆ ก็ตาม ศาลชั้นต้นก็ชอบที่จะส่งคำร้องฉบับนี้ไปให้ศาลฎีกาพิจารณาจึงจะเป็นการชอบด้วยบทบัญญัติของประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 224 ด้วยเหตุดังวินิจฉัยข้างต้น จึงให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์และคำสั่งของศาลชั้นต้นที่เกี่ยวกับคำร้องฉบับนี้เสียและศาลฎีกาเห็นสมควรวินิจฉัยปัญหาตามคำร้องของโจทก์ที่อุทธรณ์คำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกาฉบับลงวันที่ 18 มิถุนายน 2542ไปเลยโดยมิต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลชั้นต้นพิจารณาสั่งอีก พิเคราะห์แล้วคดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษายกฟ้องโจทก์ ซึ่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 บัญญัติห้ามมิให้คู่ความฎีกา ดังนั้นไม่ว่าฎีกาของโจทก์จะเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงหรือปัญหาข้อกฎหมายก็ย่อมต้องห้ามตามบทกฎหมายดังกล่าวทั้งสิ้น ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ชอบแล้ว
พิพากษาให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งของโจทก์
