แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
นำเงินตราออกนอกประเทศโดยไม่ได้รับอนุญาต เงินตราไม่ใช่ของอันจะต้องเสียอากรตามพ.ร.บ.พิกัดอัตราศุลกากร(ฉบับที่ 6) พ.ศ.2489
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องหาว่า จำเลยบังอาจนำและพาเงินตราและเงินตราต่างประเทศอันเป็นของต้องห้ามและต้องจำกัดออกนอกราชอาณาจักรไทย โดยเจตนาหลีกเลี่ยงการเสียภาษีศุลกากร โดยไม่ได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษ
จำเลยให้การรับสารภาพ คู่ความไม่สืบพยาน
ศาลชั้นต้นเห็นว่า เงินตราไม่ใช่ของตามความหมายแห่งพระราชบัญญัติศุลกากรที่โจทก์ขอ คงผิดตามพระราชบัญญัติควบคุมการแลกเปลี่ยนเงิน พ.ศ. 2485 มาตรา 4, 8, 9 เงินตราของกลางจำเลยมีติดตัวเพื่อใช้จ่ายเป็นค่าเดินทางไม่มากมายนัก จึงไม่ควรริบคำขอเรื่องเงินรางวัลเมื่อไม่ผิดตามพระราชบัญญัติศุลกากรก็จ่ายให้ไม่ได้
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ของขาออกอันจะต้องเสียอากรตามพระราชบัญญัติพิกัดอัตราศุลกากร (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2489 นั้นปรากฏว่ามีอยู่31 ประเภท ในประเภท 1 ถึง 30 ระบุชื่อของไว้ชัดเจน ส่วนประเภทที่ 31 ใช้คำว่า “ของอื่น ๆ ทั้งสิ้น” นั้นเห็นว่าต้องหมายความถึงของอันอาจนำไปจำหน่ายเป็นสินค้าได้ตามธรรมดาเท่านั้น เงินตราจึงไม่อยู่ในคำว่า ของอื่น ๆ นี้ และยิ่งเมื่อได้พิเคราะห์ดูบทบัญญัติอื่น ๆ แห่งพระราชบัญญัติศุลกากรเช่นการตีราคาก็ให้ถือเอาราคาขายส่งเป็นเงินสดเป็นต้น ก็ยิ่งสนับสนุนให้เห็นเช่นนั้นถ้ากฎหมายประสงค์ถึงเงินตราด้วย ก็คงระบุไว้ชัดเจน
จึงพิพากษายืน
