แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ตาม พระราชบัญญัติอากรการฆ่าสัตว์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ.2490มาตรา 3 นายกเทศมนตรีซึ่งเป็นพนักงานเจ้าหน้าที่ตาม พระราชบัญญัติอากรการฆ่าสัตว์ มีอำนาจสั่งอนุญาตหรือไม่อนุญาตให้ผู้ใดฆ่าสุกรได้ตามเหตุผลอันสมควร
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ยื่นคำร้องต่อจำเลยที่ 1 มีตำแหน่งเป็นนายกเทศมนตรีเทศบาลเมืองปากพนัง ขออนุญาตฆ่าสุกรโดยยอมเสียค่าอาชญาบัตรตามกฎหมายในคำร้องมีคำสั่งว่า “คณะเทศมนตรีได้หารือมีมติตกลงอนุญาตให้ผู้รับอนุญาตเพียง 3 คน ฉะนั้นจึงไม่อนุญาตให้ผู้อื่นทำได้” โจทก์เห็นว่าคำสั่งของจำเลยที่ 1 เป็นคำสั่งที่ไม่มีอำนาจและเป็นคำสั่งที่ปราศจากบทกฎหมายอ้างอิง จึงขอให้ศาลเพิกถอนมติของคณะเทศมนตรี และสั่งให้จำเลยอนุญาตให้โจทก์เป็นผู้รับอนุญาตฆ่าสุกรได้ และให้จำเลยใช้ค่าเสียหายด้วย
จำเลยให้การว่า ได้สั่งไม่อนุญาตให้โจทก์ฆ่าสุกรโดยสุจริตโดยหลักกฎหมายและนโยบายของกระทรวงมหาดไทย โจทก์ไม่มีสิทธิเรียกค่าเสียหาย
วันนัดพร้อม จำเลยแถลงว่า การที่โจทก์ขออนุญาตนั้น โจทก์ได้ปฏิบัติถูกต้องตามกฎหมายทุกอย่าง และจำเลยไม่อนุญาตเพราะจำเลยถือว่าอยู่ในดุลพินิจของจำเลย โจทก์จึงขอถอนเฉพาะเรื่องค่าเสียหายศาลชั้นต้นงดสืบพยานแล้วพิพากษาให้จำเลยอนุญาตให้โจทก์ฆ่าสุกรโดยเสียอาชญาบัตรได้ แต่ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการสั่งอนุญาตหรือไม่อนุญาตอยู่ในดุลพินิจของจำเลย พิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าตามพระราชบัญญัติอากรการฆ่าสัตว์ (ฉบับที่ 2)พ.ศ. 2490 มาตรา 3 จำเลยมีอำนาจสั่งอนุญาตหรือไม่อนุญาตให้ผู้ใดฆ่าสุกรได้ตามเหตุผลอันสมควร มิใช่ต้องอนุญาตทุกรายไป คดีไม่ปรากฏว่าจำเลยได้สั่งไปโดยไม่สุจริตหรือมีเหตุผลอันไม่ควรประการใด
พิพากษายืน
