แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความผิดฐานใช้อุบายหลอกลวงไปเพื่อการอนาจาร กับใช้กำลังประทุษร้ายเพื่อการอนาจาร แม้เป็นความผิดในมาตราเดียวกันแต่ลักษณะของการกระทำต่างกัน องค์ประกอบในการกระทำความผิดจึงต่างกัน เมื่อโจทก์บรรยายฟ้องเพียงว่าจำเลยกับพวกที่หลบหนีได้บังอาจร่วมกันใช้กำลังประทุษร้ายฉุดลากพาผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจาร ดังนี้ โจทก์จะกลับขอให้ลงโทษจำเลยฐานใช้อุบายหลอกลวงเพื่อการอนาจารหาได้ไม่ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 192 วรรคแรก.
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า เมื่อวันที่ 19 เมษายน 2531 เวลากลางคืนหลังเที่ยง จำเลยกับพวกอีก 1 คนที่หลบหนีได้บังอาจร่วมกันใช้กำลังประทุษร้าย ฉุดลากพาผู้เสียหายอายุ 18 ปี ไปเพื่อการอนาจารหลังจากพาผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจารแล้วจนถึงวันที่ 21 เมษายน2531 เวลากลางวันติดต่อกันตลอดมา จำเลยได้ข่มขืนกระทำชำเราผู้เสียหายซึ่งมิใช่ภริยาของตนจนสำเร็จความใคร่หลายครั้ง โดยใช้กำลังประทุษร้ายกอดปล้ำ จนผู้เสียหายอยู่ในภาวะที่ไม่สามารถขัดขืนได้ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 276, 284, 91
จำเลยให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดฐานพาหญิงไปเพื่อการอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 284 วรรคแรก ให้ลงโทษจำคุก 6 ปีข้อหาอื่นให้ยก
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องในข้อหาพาหญิงไปเพื่อการอนาจารตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 284 เสียด้วยนอกจากที่แก้คงให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พิเคราะห์แล้วเห็นว่า โจทก์ฟ้องจำเลยในข้อหาตามมาตรา 284 นี้โดยบรรยายฟ้องว่า จำเลยกับพวกที่หลบหนีอีก 1 คน ได้บังอาจร่วมกันใช้กำลังประทุษร้ายฉุดลากพาผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจาร โจทก์มิได้กล่าวในฟ้องว่าจำเลยใช้อุบายหลอกลวงผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจาร ถึงแม้ว่าความผิดฐานใช้อุบายหลอกลวงไปเพื่อการอนาจาร กับใช้กำลังประทุษร้ายเพื่อการอนาจารจะเป็นความผิดในมาตราเดียวกัน แต่ลักษณะของการกระทำต่างกัน องค์ประกอบในการกระทำความผิดจึงต่างกัน เมื่อโจทก์มิได้กล่าวมาในฟ้องในองค์ประกอบของความผิดว่าจำเลยใช้อุบายหลอกลวงผู้เสียหายไปเพื่อการอนาจารจะขอให้ลงโทษจำเลยฐานใช้อุบายหลอกลวงเพื่อการอนาจารหาได้ไม่ ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา192 วรรคแรก ที่ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษามาศาลฎีกาเห็นชอบด้วยในผลฎีกาของโจทก์ฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน.
