แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ข้อจำกัดความรับผิดของผู้ขนส่งจำนวน 10,000 บาท ต่อหนึ่งหน่วยการขนส่ง ตามพระราชบัญญัติการรับขนของทางทะเล พ.ศ. 2534 มาตรา 58 ใช้บังคับเฉพาะกรณีที่ของซึ่งผู้ขนส่งได้รับมอบหมายสูญหายหรือเสียหายเท่านั้น กรณีที่ผู้ขนส่งผิดสัญญาไม่ส่งของไปยังเมืองท่าปลายทางตามสัญญาหาใช่เป็นกรณีของสูญหายหรือเสียหายไม่ จึงไม่อาจนำข้อจำกัดความรับผิดของผู้ขนส่งดังกล่าวมาใช้บังคับได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องและแก้ไขคำฟ้องขอให้บังคับจำเลยชดใช้ความเสียหายตามบันทึกข้อตกลงแก่โจทก์เป็นเงิน ๔๗๗,๔๗๐ บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี นับแต่วันที่โจทก์ออกเงินค่าใช้จ่ายดังกล่าวเมื่อวันที่ ๑๑ เมษายน ๒๕๔๓ จนกว่าจะชำระเสร็จสิ้น ดอกเบี้ยถึงวันฟ้องเป็นเงิน ๑๗,๐๗๑.๑๘ บาท รวมเป็นค่าเสียหายจำนวน ๔๙๔,๕๔๑.๑๘ บาท
จำเลยให้การ ขอให้ยกฟ้อง
ศาลทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศกลาง พิจารณาแล้วพิพากษาให้จำเลยชำระเงินจำนวน ๔๗๗,๔๗๐ บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ ๗.๕ ต่อปี นับแต่วันที่ ๑๑ เมษายน ๒๕๔๓ จนกว่าจะชำระเสร็จ ดอกเบี้ยวันฟ้องต้องไม่เกิน ๑๗,๐๗๑.๑๘ บาท ให้จำเลยใช้ค่าฤชาธรรมเนียมแทนโจทก์ โดยกำหนดค่าทนายความ ๕,๐๐๐ บาท
จำเลยอุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศ พิเคราะห์แล้ว ข้อเท็จจริงรับฟังได้ว่า โจทก์ได้ว่าจ้างบริษัทนิวส์ ชิปปิ้งส์ เซอร์วิสเซส จำกัด ซึ่งอยู่ต่างประเทศและมีภูมิลำเนาในต่างประเทศให้เป็นผู้ขนส่งสินค้า รถยนต์สามล้อทางทะเลจากเมืองท่าต้นทางกรุงเทพมหานครไปยังเมืองท่าปลายทางตูนิส ประเทศตูนิเซีย โดยติดต่อผ่านจำเลยและได้ชำระเงินค่าระวางการขนส่งให้แก่จำเลยเป็นเงิน ๒๖๖,๔๑๒.๗๗ บาท ผู้ขนส่งได้ว่าจ้างให้ผู้ขนส่งอื่น คือ บริษัทเรือฮุนไดขนส่งสินค้าดังกล่าวไปอีกทอดหนึ่ง แต่ระหว่างทางสินค้าได้ไปตกค้างอยู่ที่เมืองดูไบ ประเทศสหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ เนื่องจากผู้ขนส่งประสบปัญหาทางด้านการเงิน ทำให้ไม่สามารถขนส่งสินค้าต่อไปได้อันเป็นการผิดสัญญาต่อโจทก์ โจทก์จึงบอกเลิกสัญญากับผู้ขนส่งและจำเลย ต่อมาโจทก์และจำเลยได้ทำบันทึกข้อตกลง ให้จำเลยจัดการให้มีการขนส่งสินค้าดังกล่าวจากเมืองดูไบไปยังเมืองตูนิส โดยโจทก์ยอมทดรองจ่ายเงินค่าใช้จ่าย อันเนื่องมาจากการที่สินค้าตกค้างที่เมืองดูไบ และค่าระวางการขนส่งจากเมืองดูไบไปยังเมืองตูนิส รวมเป็นเงิน ๔๗๗,๔๗๐ บาท ให้แก่จำเลยไปก่อนโดยสงวนสิทธิที่จะเรียกร้องจากผู้ต้องรับผิดชอบให้ชดใช้เงินจำนวนนี้ต่อไป คดีมีปัญหาตามอุทธรณ์ของจำเลยว่า พระราชบัญญัติการรับขนของทางทะเล พ.ศ. ๒๕๓๔ มาตรา ๕๘ จำกัดความรับผิดของผู้ขนส่งไว้เพียง ๑๐,๐๐๐ บาท ต่อหนึ่งหน่วยการขนส่ง สินค้าของโจทก์ที่ขนส่งเป็นรถยนต์สามล้อจำนวน ๕ คัน เท่ากับ ๕ หน่วยการขนส่ง ความรับผิดของจำเลยจึงไม่เกิน ๕๐,๐๐๐ บาท นั้นปัญหานี้แม้ศาลทรัพย์สินทางปัญญา และการค้าระหว่างประเทศกลางจะมิได้หยิบยกขึ้นวินิจฉัยตามที่จำเลยได้ให้การต่อสู้ไว้ ศาลฎีกาแผนกคดีทรัพย์สินทางปัญญาและการค้าระหว่างประเทศก็เห็นสมควรวินิจฉัยไปเสียเลยโดยไม่ต้องย้อนสำนวน และเห็นว่า ข้อจำกัดความรับผิดของผู้ขนส่งดังกล่าวใช้บังคับเฉพาะกรณีที่ของซึ่งผู้ขนส่งได้รับมอบหมายสูญหายหรือเสียหายเท่านั้น แต่กรณีนี้เป็นเรื่องผู้ขนส่งผิดสัญญาไม่ส่งของไปยังเมืองท่าปลายทางตามสัญญา หาใช่เป็นกรณีของสูญหายหรือเสียหายไม่ จึงไม่อาจนำข้อจำกัดความรับผิดของผู้ขนส่งตามมาตรา ๕๘ มาใช้บังคับได้
พิพากษายืน ให้จำเลยใช้ค่าทนายความในชั้นอุทธรณ์ ๑,๐๐๐ บาท แทนโจทก์ .
