แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ข้อบังคับของจำเลยที่กำหนดให้ผู้มีสิทธิได้รับเงินบำเหน็จ ต้องยื่นขอรับเงินภายใน 120 วัน นับแต่วันออกจากงานจะต้องเริ่มนับตั้งแต่วันที่โจทก์รู้ว่าตนมีสิทธิที่จะ เรียกร้องเงินบำเหน็จจากจำเลยได้แล้ว คือวันที่จำเลยอนุญาต ให้โจทก์ลาออกจากงานเป็นต้นไป มิใช่นับแต่วันที่โจทก์ ยื่นใบลาออก
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างของจำเลย ต่อมาโจทก์ได้ยื่นใบลาออกเมื่อวันที่ 4 กุมภาพันธ์ 2526 และจำเลยมีคำสั่งเมื่อวันที่ 18 เมษายน 2526 อนุญาตให้โจทก์ลาออกได ้ครั้นวันที่ 21 กรกฎาคม 2566 โจทก์ยื่นคำขอรับเงินบำเหน็จซึ่งโจทก์มีสิทธิได้รับตามข้อบังคับของจำเลย แต่จำเลยปฏิเสธไม่ยอมจ่ายเงินบำเหน็จโดยอ้างว่าโจทก์ยื่นคำขอเกิน 120 วัน นับแต่วันโจทก์ยื่นใบลาออกซึ่งไม่ถูกต้อง เพราะกำหนดเวลา 120 วัน จะต้องเริ่มนับตั้งแต่วันที่จำเลยมีคำสั่งอนุญาตให้โจทก์ลาออกคือวันที่ 18 เมษายน 2526
จำเลยให้การว่า จำเลยมีคำสั่งอนุญาตให้โจทก์ลาออกได้ตั้งแต่วันที่ขอลาออกเป็นต้นไป กำหนดเวลา 120 วันตามข้อบังคับการจ่ายเงินบำเหน็จจึงต้องเริ่มนับตั้งแต่วันดังกล่าว เมื่อโจทก์ยื่นคำขอรับเงินบำเหน็จเกิน 120 วัน จึงถือได้ว่าโจทก์สละสิทธิ์ โจทก์เคยฟ้องจำเลยมาครั้งหนึ่งแล้วได้ถอนฟ้องไป การนำคดีมาฟ้องอีกโจทก์สละสิทธิ์ โจทก์เคยฟ้องมาครั้งหนึ่งแล้วได้ถอนฟ้องไป การนำคดีมาฟ้องอีกจึงเป็นการใช้สิทธิโดยไม่สุจริต และไม่มีอำนาจฟ้อง ขอให้ยกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางพิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานฟังข้อเท็จจริงเป็นยุติว่า โจทก์ยื่นใบลาออกเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2526 และจำเลยมีคำสั่งลงวันที่ 18 เมษายน 2526อนุญาตให้โจทก์ลาออกได้ตั้งแต่วันที่ขอลาออกคือวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2526 และจำเลยมีข้อบังคับว่าด้วยเงินบำเหน็จกำหนดให้ต้องยื่นขอรับเงินบำเหน็จภายใน 120 วัน นับแต่วันออกจากงานหรือตาย หากเกินกำหนดเป็นอันหมดสิทธิ แล้ววินิจฉัยว่า สำหรับคดีนี้ไม่มีปัญหาว่าข้อบังคับของจำเลยที่กำหนดระยะเวลายื่นคำขอรับเงินบำเหน็จไว้ดังกล่าวเป็นการชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ คงมีปัญหาว่าการยื่นคำขอรับเงินบำเหน็จของโจทก์เกินกำหนด 120 วัน หรือไม่ เห็นว่า การที่โจทก์ยื่นใบลาออกจากงานยังถือไม่ได้ว่าสิทธิในการได้รับเงินบำเหน็จเกิดขึ้นแล้ว เพราะยังไม่แน่นอนว่าจำเลยจะอนุญาตให้ลาออกหรือไม่ เมื่อใดฉะนั้น กำหนดระยะเวลาให้ยื่นคำขอรับเงินบำเหน็จ จึงต้องเริ่มนับตั้งแต่วันที่โจทก์รู้ว่าตนมีสิทธิที่จะเรียกร้องเงินบำเหน็จจากจำเลยได้แล้ว คือวันที่จำเลยอนุญาตให้โจทก์ลาออกจากงานเป็นต้นไป มิฉะนั้นจำเลยอาจจะรอไว้สั่งอนุญาตให้ลาออกเมื่อพ้นกำหนด 120 วัน นับแต่วันยื่นใบลาออกแล้วเพื่อมิให้โจทก์มีโอกาสที่จะยื่นคำขอรับเงินบำเหน็จได้ เมื่อจำเลยอนุญาตให้โจทก์ลาออกไปในวันที่ 18 เมษายน 2526 โจทก์ทำคำขอรับเงินบำเหน็จเมื่อวันที่ 21กรกฎาคม 2526 แม้จะถือระยะเวลาที่กำหนดตามข้อบังคับก็ยังไม่เกิน 120 วัน
พิพากษากลับ ให้จำเลยจ่ายเงินบำเหน็จจำนวน 14,203 บาท แก่โจทก์
