แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้ให้เช่าได้รับความยินยอมจากคณะกรรมการควบคุมค่าเช่าๆให้เข้าอยู่ในห้องเช่าเองได้จึงบอกเลิกการเช่าแก่ผู้เช่า ผู้เช่าขอผัดกำหนดออกจากห้องเช่าต่อไป แม้ในระหว่างเวลาขอผัด ผู้เช่าจะตกลงให้ค่าเช่าเพิ่มขึ้นจากอัตราธรรมดา และผู้ให้เช่าตกลงก็ตามก็ไม่ถือว่าเป็นการเช่ากันโดยคิดอัตราค่าเช่าใหม่ แต่คงถือได้ว่าเป็นการผ่อนผันชั่วคราวเท่านั้นและค่าเช่าที่ชำระเพิ่มก็ถือได้ว่าเป็นเงินค่าทดแทนให้แก่ผู้ให้เช่า ที่ผ่อนผันแก่ผู้เช่า ฉะนั้นเมื่อครบกำหนดผัดแล้ว ผู้เช่าไม่ยอมออกจากที่เช่า ผู้ให้เช่าย่อมฟ้องขับไล่ผู้เช่า โดยอาศัยมติคณะกรรมการควบคุมค่าเช่า ฯลฯ ที่อนุญาตไว้นั้นได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์ได้รับความยินยอมจากคณะกรรมการควบคุมค่าเช่าๆให้เข้าอยู่ในห้องเช่าเองได้ โจทก์จึงมีหนังสือบอกเลิกการเช่าไปยังจำเลยจำเลยขอผัด ภายในสิ้นเดือนสิงหาคม ๒๔๙๓ ครบกำหนดแล้วก็ไม่ออก จึงขอให้ศาลขับไล่ และใช้ค่าเสียหาย
จำเลยต่อสู่ว่า เดิมเช่ากันเดือนละ ๕๐ บาทเมื่อโจทก์บอกเลิกการเช่า จำเลยขออยู่โดยให้ค่าเช่าเดือนละ ๑๕๐ บาท จึงเป็นการให้จำเลยเช่าต่อแล้ว
ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลย
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยขออยู่ต่อมาอีกชั่วระยะเวลาอันมีกำหนด ออก บอกไว้โดยแจ้งชัด ในฐานะอันจะต้องออกจาเคหะของโจทก์อยู่แล้ว นับว่าเป็นการขอความผ่อนผันชั่วคราว ย่อยแสดงให้เห็นว่า โจทก์จำเลยไม่มีเจตนาที่จะผูกผันให้เป็นการเช่าจำเลยมีสิทธิจะอยู่ต่อไปเะียงเท่าเวลาที่ของผ่อนผันเท่านั้น ค่าเช่าที่ชำระต่อมานั้น ก็นับได้ว่าเป็นเงินค่าทดแทนให้แก่ฝ่ายโจทก์ ที่ผ่อนผันแก่จำเลยเฉพาะเหตุนี้
จึงพิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ บังคับคดีตามศาลขั้นต้น
