แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
บทบัญญัติแห่ง มาตรา 38,39 แห่ง พระราชบัญญัติป่าไม้มีใช้บังคับแก่ไม้ที่ได้มาโดยมิชอบด้วยกฎหมาย การนำไม้ที่ได้มาโดยผิดกฎหมายเคลื่อนที่โดยไม่มีใบเบิกทางกำกับไปจึงไม่เป็นผิดตามมาตราทั้งสองนี้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยสมคบกันนำไม้สักแปรรูป 1.83 เมตรลูกบาศก์ซึ่งเป็นของกลางในคดีอาญาแดงที่ 166/2496 เคลื่อนที่ออกจากตำบลลี้อำเภอลี้ ไปยังตำบลมะกอก อำเภอป่าซาง จังหวัดลำพูน โดยไม่มีใบเบิกทางขอให้ลงโทษ
จำเลยปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นเห็นว่าฟ้องโจทก์ไม่ครบองค์ความผิด และการที่นำไม้ที่ลักลอบตัดเคลื่อนที่ไม่เป็นผิดตามโจทก์ฟ้อง พิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าฟ้องโจทก์ชอบแล้วพิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ดำเนินกระบวนพิจารณาพิพากษาใหม่ตามรูปคดี
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่าการที่จำเลยนำไม้ที่ได้มาโดยมิชอบด้วย กฎหมายเคลื่อนย้ายไปนั้น จำเลยย่อมจะขอใบเบิกทางต่อพนักงานเจ้าหน้าที่ไม่ได้ จำเลยจึงไม่ผิดตามบท กฎหมายที่โจทก์อ้าง พระราชบัญญัติป่าไม้ พ.ศ. 2484มาตรา 38, 39 ให้มีใบเบิกทางเฉพาะแต่การได้ไม้มาโดยชอบด้วย กฎหมายเท่านั้น จึงพิพากษากลับให้ยกฟ้องโจทก์ตามศาลชั้นต้น
