แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 340 วรรคสี่ ประกอบด้วยมาตรา 340 ตรี ซึ้งมีระวางโทษจำคุกตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่ 22 ปี 6 เดือน ถึง 30 ปี เป็นบทที่มีโทษเบากว่าความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289 ประกอบด้วยมาตรา 80, 52 (1) ซึ่งมีระวางโทษจำคุกตลอดชีวิตสถานเดียว
จำเลยกระทำความผิดกรรมเดียวผิดต่อกฎหมายหลายบท ต้องลงโทษตามบทหนัก ศาลล่างปรับบทลงโทษจำเลยในความผิดที่มีโทษเบากว่า ศาลฎีกามีอำนาจปรับบทลงโทษจำเลยให้ถูกต้องได้ แต่เมื่อโจทก์มิได้อุทธรณ์และฎีกาในปัญหาข้อนี้จึงพิพากษาเพิ่มโทษจำเลยไม่ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยทั้งสองกับพวกร่วมกันปล้นทรัพย์ผู้เสียหายและใช้อาวุธปืนยิงผู้เสียหายกับใช้ไม้ตีผู้เสียหายหลายทีโดยเจตนาฆ่า เพื่อความสะดวกแก่การลักทรัพย์ พาทรัพย์ไป ฯลฯ แต่จำเลยยิงไม่แม่น และผู้เสียหายได้รับการรักษาทันท่วงทีจึงไม่ถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๙, ๘๐, ๓๔๐, ๓๔๐ ตรี, ๘๓ ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันคืนหรือใช้ราคาทรัพย์ที่ยังไม่ได้คืนแก่ผู้เสียหายและริบของกลาง
จำเลยทั้งสองให้การปฏิเสธ
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๙, ๘๐, ๓๔๐, ๓๔๐ ตรี, ๘๓ แต่เป็นการกระทำกรรมเดียวผิดต่อกฎหมายหลายบทลงโทษบทหนักฐานปล้นทรัพย์โดยมีและใช้อาวุธปืนตามมาตรา ๓๔๐, ๓๔๐ ตรี จำคุกคนละ ๒๒ ปี ๖ เดือน ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันใช้ราคาทรัพย์จำนวน ๙,๐๐๐ บาท แก่ผู้เสียหายของกลางริบ
จำเลยทั้งสองอุทธรณ์
ระหว่างพิจารณาของศาลอุทธรณ์ จำเลยที่ ๑ ขอถอนอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์อนุญาต
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ให้ยกฟ้องจำเลยที่ ๒ นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงว่า พยานหลักฐานโจทก์ยังมีน้ำหนักไม่พอฟังว่าจำเลยที่ ๒ เป็นคนร้ายรายนี้ และวินิจฉัยในปัญหาข้อกฎหมายว่า แต่ที่ศาลล่างทั้งสองพิพากษาว่า จำเลยที่ ๑ มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๙, ๘๐, ๓๔๐, ๓๔๐ ตรี, ๘๓ โดยมิได้ระบุวรรคของมาตรา ๓๔๐ และลงโทษฐานปล้นทรัพย์โดยมีและใช้อาวุธปืนตามมาตรา ๓๔๐, ๓๔๐ ตรี โดยระบุว่าเป็นบทหนักให้จำคุกจำเลยที่ ๑ ๒๒ ปี ๖ เดือน นั้น ยังไม่ถูกต้อง เพราะความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๔๐ วรรคสี่ประกอบด้วยมาตรา ๓๔๐ ตรี ซึ่งมีระวางโทษจำคุกตลอดชีวิต หรือจำคุกตั้งแต่ ๒๒ ปี ๖ เดือน ถึง ๓๐ ปีนั้น โทษเบากว่าความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๙ ประกอบด้วย มาตรา ๘๐, ๕๒ (๑) ซึ่งมีระวางโทษจำคุกตลอดชีวิตสถานเดียว แต่เนื่องจากโจทก์มิได้อุทธรณ์และฎีกาในปัญหาข้อนี้ จึงพิพากษาเพิ่มเติมโทษจำเลยไม่ได้
พิพากษาแก้เป็นว่า จำเลยที่ ๑ มีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๒๘๙ ประกอบด้วยมาตรา ๘๐ และมาตรา ๓๔๐ วรรคสี่ ประกอบด้วย มาตรา ๓๔๐ ตรี, ๘๓ ให้ลงโทษจำเลยที่ ๑ ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๙, ๘๐ ซึ่งเป็นบทหนัก นอกจากที่แก้ให้เป็นไปตามคำพิพากษาศาลอุทธรณ์
