แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
จำเลยใช้ปืนยิงสุนัขซึ่งจำเลยรู้ว่ามีเจ้าของเพราะสุนัขเข้าไปทำความรำคาญในบ้านของจำเลยดังนี้ จำเลยต้องมีความผิดฐานทำให้เสียทรัพย์ จำเลยยิงปืนในบ้านของจำเลยซึ่งตามถิ่นแถวนั้นมีคนมายิงนกบ่อย ๆ ทั้งบ้านก็มีระยะห่าง ๆ กันมีที่ว่างมากจำเลยไม่มีผิดฐานยิงปืนในหมู่บ้านตาม ม.335 (11)
ย่อยาว
จำเลยใช้ปืนยิงสุนัขของ ม.ที่เข้าไปในบ้านจำเลยตาย โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษฐานทำให้เสียทรัพย์และฐานยิงปืนในหมู่บ้าน
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้นที่ให้ลงโทษจำเลยฐานทำให้เสียทรัพย์เพราะจำเลยรู้อยู่ว่าสุนัขนั้นมีเจ้าของและการกระทำของจำเลยไม่เข้าข้อยกเว้นตาม ม.๕๐ เพราะเพียงความรำคาญที่สุนัขมาก่อขึ้นในบ้านไม่เป็นเหตุพอให้จำเลยยิงสุนัขตาย ส่วนที่ว่าจำเลยยิงปืนในหมู่บ้านนั้นเห็นว่าการกระทำของจำเลยหาใช่การกระทำเห็นว่าการกระทำของจำเลยหาใช่การกระทำโดยใช่เหตุไม่เพราะจำเลยยิงสุนัขเพื่อให้กลัวเป็นเหตุเพียงพอทั้งได้ความว่าแถวนั้นมีคนมายิงยกกันจึงจะเอาผิดแก่จำเลยในฐานนี้มิได้
โจทก์จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาตัดสินว่าตามข้อเท็จจริงที่ศาลล่างมาว่าจำเลยทราบว่าสุนัขมีเจ้าของและจำเลยได้ยิงโดยเจตนาฆ่าให้ตายนั้นเป็นการกระทำโดยมิได้มีอำนาจให้เขาเสียทรัพย์เป็นความผิดตาม ม.๓๒๔ แล้ว ทั้งการกระทำของจำเลยก็ไม่เข้าข้อยกเว้น ม.๕๐ ด้วย และเห็นว่าแถวบ้านจำเลยนั้นมีคนเคยไปยิงนกและตามแผนที่ก็ปรากฎว่ามีบ้าน+ๆ กันมีที่ว่างหลายแห่งจึงหาใช่หมู่บ้านตามความหมาย ม.๓๓๕ (๑๑) ไม่ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ ยกฎีกาโจทก์จำเลย
