แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
คำฟ้องที่บรรยายว่า จำเลยกับพวกได้ร่วมกันฆ่ากระบือโดยมิได้รับอนุญาตและมิได้เสียอากรฆ่าสัตว์ตามพระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าสัตว์และจำหน่ายเนื้อสัตว์ พ.ศ. 2502 มาตรา 6, 18 นั้น ย่อมเป็นการแสดงว่ามุ่งหมายถึงสัตว์ซึ่งมิใช่สัตว์ป่าอยู่ในตัว ไม่จำเป็นต้องกล่าวว่าเป็นสัตว์บ้านหรือสัตว์เลี้ยงแต่อย่างใด จึงถือว่าฟ้องของโจทก์ไม่เป็นฟ้องที่เคลือบคลุม
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยกับพวกที่ยังไม่ได้ตัวมาฟ้องได้ร่วมกันฆ่ากระบือโดยมิได้รับอนุญาต ขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าสัตว์และจำหน่ายเนื้อสัตว์ พ.ศ. ๒๕๐๒ มาตรา ๖, ๑๘ และประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๓๓
จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นเห็นว่าฟ้องของโจทก์มิได้บรรยายว่ากระบือที่จำเลยฆ่าเป็นสัตว์ป่าหรือไม่ จะให้เข้าใจว่ากระบือนั้นมิใช่สัตว์ป่าไม่ได้ ฟ้องของโจทก์จึงขาดองค์ประกอบที่จะให้เห็นว่าจำเลยได้กระทำผิด แม้จำเลยจะได้ให้การรับสารภาพก็เห็นว่าจำเลยไม่มีความผิดจึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ฟ้องโจทก์ที่บรรยายว่าจำเลยฆ่ากระบือ ๒ ตัว ย่อมเป็นที่เข้าใจได้ว่าเป็นสัตว์บ้านที่ได้เลี้ยงไว้ และจะเข้าใจไม่ได้เลยว่าเป็นสัตว์ป่า เว้นแต่จะเป็นถ้อยคำให้ปรากฏชัดแจ้ง ทั้งคำว่าสัตว์ป่าย่อมเป็นคำบ่งลักษณะของสัตว์ออกไปตามพระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าสัตว์ ฯ ฉะนั้น ฟ้องโจทก์ที่ว่าจำเลยฆ่ากระบือ จำเลยย่อมเข้าใจว่าเป็นกระบือบ้าน จำเลยจึงได้ให้การรับสารภาพตามฟ้อง ย่อมลงโทษจำเลยได้ อ้างฎีกาที่ ๓๙๓/๒๕๐๒ พิพากษากลับคำพิพากษาศาลชั้นต้นเป็นว่า จำเลยมีความผิดตามพระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าสัตว์และจำหน่ายเนื้อสัตว์ พ.ศ. ๒๕๐๒ มาตรา ๖, ๑๘ ลดรับแล้วคงปรับจำเลย ๕๐๐ บาท ไม่ชำระค่าปรับให้จัดการตามมาตรา ๒๙, ๓๐ ของกลางคืนจำเลย
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า พระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าสัตว์และจำหน่ายเนื้อสัตว์ พ.ศ. ๒๕๐๒ มีเจตนาที่จะควบคุมการฆ่าสัตว์และจำหน่ายเนื้อสัตว์ให้เป็นไปโดยถูกต้องสุขลักษณะอันมีผลมิให้เป็นภัยแก่ผู้บริโภคเนื้อสัตว์ และได้บัญญัติคำว่า “สัตว์” ตามมาตรา ๔ หมายความว่าเป็นสัตว์ที่มิใช่เป็นสัตว์ป่าและหมายความเฉพาะ โค กระบือ แพะ แกะ สุกร คือเป็นสัตว์ที่นำมาพักไว้ในท้องถิ่นชุมชนอันอาจเป็นในจังหวัด อำเภอ ตำบลก็ได้ สัตว์ดังกล่าวจึงห้ามมิให้ทำการฆ่าเว้นแต่จะได้รับอนุญาตจากพนักงานเจ้าหน้าที่และเสียค่าอากรสัตว์ ฯ ซึ่งบัญญัติไว้ในมาตรา ๖ และที่โจทก์บรรยายฟ้องว่าจำเลยฆ่ากระบือ แล้วขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติควบคุมการฆ่าสัตว์และจำหน่ายเนื้อสัตว์ พ.ศ. ๒๕๐๒ มาตรา ๖, ๑๘ นั้น ย่อมเป็นการแสดงว่ามุ่งหมายถึงสัตว์ซึ่งมิใช่สัตว์ป่าอยู่ในตัว ไม่จำเป็นจะต้องกล่าวเป็นสัตว์บ้านหรือสัตว์เลี้ยงอย่างใด คำฟ้องของโจทก์จึงไม่เป็นการเคลือบคลุม ดังที่จำเลยฎีกา
พิพากษายืน
