แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
สัญญาเช่ากำหนดอัตราค่าเช่าเป็นรายปี และได้กำหนดเวลาชำระค่าเช่าไว้ว่า “ผู้เช่ายอมชำระค่าเช่าให้แก่ผู้ให้เช่าปีละ 1 ครั้ง ฯลฯ” มิได้กำหนดว่าผู้เช่าจะต้องชำระค่าเช่าล่วงหน้าจึงต้องถือว่าผู้เช่ามีหน้าที่ชำระค่าเช่ารายปีแต่ละปีให้แก่ผู้ให้เช่าเมื่อสิ้นปีตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 559
โจทก์ตั้งประเด็นฟ้องเลิกสัญญาโดยอาศัยเหตุจำเลยผิดสัญญาไม่ชำระค่าเช่าให้โจทก์ ศาลจะหยิบยกสัญญาเช่าข้ออื่นมาเป็นเหตุวินิจฉัยขับไล่จำเลยไม่ได้ เป็นการนอกประเด็นที่โจทก์กล่าวในฟ้อง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า สัญญาเช่าระหว่างโจทก์จำเลยสิ้นอายุแล้ว จำเลยไม่ยอมชำระค่าเช่าตามที่ตกลงกันไว้ในสัญญา โจทก์ไม่ประสงค์จะให้จำเลยเช่าที่ดินของโจทก์อีกต่อไปได้ให้ทนายบอกกล่าวให้จำเลยออก จำเลยก็ไม่ออก ขอให้บังคับให้จำเลยออกไปจากที่ดินของโจทก์และใช้ค่าเสียหาย
จำเลยสู้ว่า ที่จำเลยไม่ยอมปฏิบัติตามคำบอกเลิกสัญญาของโจทก์ เพราะโจทก์ไม่มีอำนาจจะบอกเลิกสัญญา เนื่องจากจำเลยมิได้เป็นผู้ผิดสัญญา โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้องและไม่มีสิทธิเรียกร้องค่าเสียหาย ขอให้ยกฟ้อง
โจทก์จำเลยไม่ติดใจสืบพยาน
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วเห็นว่า โจทก์มีสิทธิบอกเลิกสัญญาได้เพราะสัญญาเช่ารายนี้เป็นสัญญาเช่าที่มีกำหนดเวลา และสัญญาเช่าสิ้นสุดลงตามกำหนดระยะเวลาที่เช่าแล้วจึงระงับไปตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๕๖๔ โดยมิพักต้องบอกกล่าวก่อนพิพากษาให้จำเลยรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างทั้งหมดออกไปจากที่ดินของโจทก์ และใช้ค่าเสียหาย
จำเลยอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า การเช่ารายนี้กำหนดอัตราค่าเช่าเป็นรายปี และได้กำหนดเวลาชำระค่าเช่าไว้ว่า “ผู้เช่ายอมชำระค่าเช่าให้แก่ผู้ให้เช่าปีละ ๑ ครั้ง ฯลฯ ” หาได้กำหนดว่าผู้เช่าจะต้องชำระค่าเช่าล่วงหน้าไม่ จึงต้องถือว่าจำเลยมีหน้าที่ชำระค่าเช่ารายปี แต่ละปีให้โจทก์ เมื่อสิ้นปีตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๕๕๙ จำเลยยังมิได้ผิดสัญญาไม่ชำระค่าเช่าให้โจทก์ และคดีนี้โจทก์ตั้งประเด็นฟ้องเลิกสัญญาโดยอาศัยเหตุจำเลยผิดสัญญาไม่ชำระค่าเช่าให้โจทก์เท่านั้น หาได้ฟ้องเลิกสัญญาโดยอาศัยสิทธิตามสัญญาข้ออื่นด้วยไม่ จึงไม่ชอบที่ศาลจะหยิบยกสัญญาข้ออื่นขึ้นวินิจฉัยเพราะประเด็นที่โจทก์กล่าวในฟ้อง
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์.
