แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ซื้อสินค้าเสื้อผ้าจากจำเลยเพราะเห็นว่าราคาถูก มิใช่เพราะถูกจำเลยหลอกลวง โจทก์จึงไม่ใช่ผู้เสียหาย ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 2(4) ในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 272,274 และ พระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ.2504 มาตรา 45
ย่อยาว
คดีทั้งสองสำนวนนี้ ศาลชั้นต้นสั่งรวมพิจารณา โดยคำฟ้องของโจทก์บรรยายข้อหาอย่างเดียวกันว่า จำเลยทั้งสองร่วมกันเลียนเครื่องหมายการค้าของนายเล่งไฮ้ ซึ่งได้จดทะเบียนเครื่องหมายการค้าไว้แล้ว ใช้ประทับลงในสินค้าเสื้อกางเกง สำเร็จรูป ของจำเลย โดยจำเลยทั้งสองร่วมกันนำตราเครื่องหมายการค้าของจำเลยที่ ๑ และ จำเลยที่ ๑ ร่วมกับจำเลยที่ ๒ ซึ่งประกอบการค้าปลีกเสื้อผ้า กางเกงสำเร็จรูป ได้ขายและเสนอขายสินค้าดังกล่าวแก่โจทก์และประชาชน โดยหลอกลวงให้หลงเชื่อว่าสินค้าที่มีเครื่องหมายการค้าของนายเล่งไฮ้ โดยเจตนา ให้ผู้ซื้อหลงเชื่อในคุณภาพและแหล่งกำเนิดว่าเป็นสินค้าที่ผลิตจากนายเล่งไฮ้ ทำให้โจทก์ นายเล่งไฮ้ และประชาชนเสียหาย ขอให้ลงโทษ
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วพิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ทั้งสองสำนวนฎีกา ซึ่งศาลชั้นต้นสั่งรับเฉพาะในข้อกฎหมายที่ว่า โจทก์เป็นผู้เสียหายตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๒(๔) ในความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๗๒,๒๗๘ และพระราชบัญญัติเครื่องหมายการค้า พ.ศ.๒๕๐๔ มาตรา ๔๕ หรือไม่
ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยและศาลฎีกาต้องฟังปรากฎว่า โจทก์ซื้อเสื้อผ้าจากจำเลยเพราะเห็นว่าราคาถูก มิใช่เพราะถูกจำเลยหลอกลวง โจทก์ไม่ใช่ผู้เสียหาย จึงไม่มีอำนาจฟ้อง พิพากษายืนยกฎีกาโจทก์
