แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ข้อเท็จจริงที่ว่า โจทก์กับจำเลยใครเป็นผู้มีสิทธิ(ในที่พิพาท)ดีกว่ากัน นั้น คู่ความทั้งสองฝ่ายยังโต้เถียงกันอยู่ ถือว่าเป็นประเด็นข้อพิพาทที่จะต้องพิจารณาสืบพยานกันต่อไปแม้ได้มีคำพิพากษาในคดีก่อนวินิจฉัยถึงกรรมสิทธิ์ในที่พิพาทเป็นคุณแก่จำเลยแล้วจะถือเอาคำเบิกความของโจทก์ (คดีนี้)ที่เบิกความไว้ในคดีนั้น เป็นคำรับของโจทก์ในคดีนี้หาได้ไม่จึงไม่ตัดสิทธิโจทก์ที่จะนำสืบให้ศาลเห็นว่าความจริงโจทก์มีสิทธิในที่พิพาทดีกว่าจำเลย การที่ศาลชั้นต้นงดสืบพยานทั้งสองฝ่ายแล้วพิพากษายกฟ้องโจทก์ โดยถือเอาคำเบิกความของโจทก์ในคดีอื่นมาเป็นคำแถลงรับของโจทก์ในคดีนี้จึงเป็นการไม่ชอบ
ย่อยาว
คดีนี้ โจทก์ฟ้องว่า นางสาวแดงเป็นเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินโฉนดที่ ๖๒๖ และ ๖๒๗ ตามสัญญาที่ทำกันไว้ระหว่างนางสาวแดงกับบิดาจำเลยที่ ๑ และพี่น้องคนอื่น ๆ นางสาวแดงทำพินัยกรรมยกทรัพย์สินทั้งหมดให้หลวงภาษาพิรัช และนางเฮเลน อนงค์ ซึ่งต่อมาหลวงภาษาพิรัชและนางเฮเลนถึงแก่กรรม โจทก์จึงเป็นผู้มีสิทธิในที่ดินตามโฉนดทั้งสองโฉนดนั้น จำเลยที่ ๑ ได้ไปขอออกใบแทนโฉนดที่ดินทั้งสองแปลงนี้ใส่ชื่อจำเลยที่ ๑ เป็นผู้รับมรดกโดยไม่มีสิทธิ แล้วจดทะเบียนโอนขายให้จำเลยที่ ๒อันเป็นการกระทำที่ไม่สุจริต จึงขอให้ศาลเพิกถอนใบแทนโฉนดและนิติกรรมโอนขายที่ดินแล้วลงชื่อโจทก์เป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ ห้ามจำเลยเข้าเกี่ยวข้อง
จำเลยทั้งสองให้การยกข้อต่อสู้หลายอย่างหลายประการ สรุปเป็นใจความว่า ที่พิพาทเป็นของนางหลี ตกได้แก่จำเลยที่ ๑ จำเลยที่ ๒ รับโอนโดยเสียค่าตอบแทนโดยสุจริต และคดีโจทก์ขาดอายุความ
ในวันที่ศาลชั้นต้นชี้สองสถานกำหนดประเด็นคู่ความนำสืบ จำเลยยื่นคำร้องขอให้ศาลชี้ขาดในปัญหาข้อกฎหมายเบื้องต้น โจทก์ยื่นคำแถลงคัดค้านคำร้องของจำเลยแล้ว ศาลชั้นต้นสั่งงดสืบพยานโจทก์จำเลยแล้ววินิจฉัยว่า ที่พิพาททั้งสองแปลงไม่ใช่ทรัพย์ของนางหลีข้อความในสัญญาที่ว่าทรัพย์สินทุกอย่างที่นางหลีมีอยู่ ให้ตกเป็นของนางสาวแดง จึงไม่คลุมถึงที่พิพาท ที่พิพาทจึงไม่ตกเป็นของโจทก์ตามพินัยกรรมของนางสาวแดงโจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง พิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกคำสั่งและคำพิพากษาศาลชั้นต้นให้ศาลชั้นต้นสืบพยานหลักฐานของโจทก์จำเลยแล้วพิพากษาใหม่
จำเลยทั้งสองฎีกาว่า ศาลฎีกาได้มีคำพิพากษาในคดีก่อน(คำพิพากษาฎีกาที่ ๑๖๘๘-๑๖๘๙/๒๕๑๓) วินิจฉัยถึงกรรมสิทธิ์ในที่พิพาทเป็นคุณแก่จำเลยแล้ว เมื่อโจทก์เบิกความในคดีนั้นว่า ที่พิพาทสองแปลงนี้ไม่ใช่ของนางหลีและไม่ปรากฏในพินัยกรรมของนางสาวแดงว่ายกให้แก่โจทก์จึงเป็นการยอมรับข้อเท็จจริงซึ่งฟังเป็นยุติ ถือได้ว่าโจทก์ไม่สามารถพิสูจน์ตามความในประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๑๔๕(๒)ว่าตนมีสิทธิในที่พิพาทดีกว่าจำเลย จึงไม่ต้องสืบพยานกันต่อไป
ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อเท็จจริงที่ว่าโจทก์กับจำเลย ใครเป็นผู้มีสิทธิดีกว่ากันนั้นคู่ความทั้งสองฝ่ายยังโต้เถียงกันอยู่ถือว่าเป็นประเด็นข้อพิพาทที่จะต้องพิจารณาสืบพยานกันต่อไป คำเบิกความของโจทก์ในคดีอื่น หากจะมีจริงดังที่จำเลยฎีกาก็เป็นแต่เพียงพยานหลักฐานที่จำเลยอ้างอิงเข้ามาในคดีเพื่อสนับสนุนข้ออ้างฝ่ายตนเท่านั้น จะถือว่าเป็นคำรับของโจทก์ในคดีนี้หาได้ไม่ จึงไม่ตัดสิทธิของโจทก์ที่จะนำสืบให้ศาลเห็นว่าความจริงโจทก์มีสิทธิในที่พิพาทดีกว่าจำเลย ที่ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้งดสืบพยานทั้งสองฝ่ายแล้วพิพากษายกฟ้องของโจทก์ โดยถือเอาคำเบิกความของโจทก์ในคดีอื่นมาเป็นคำแถลงรับของโจทก์ในคดีนี้นั้นเป็นการไม่ชอบคำวินิจฉัยของศาลอุทธรณ์ชอบด้วยรูปคดีแล้ว
พิพากษายืน
