แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
มาตรา 58 แห่งพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. 2490 มีความหมายว่า ใบอนุญาตอาวุธปืนให้ใช้ได้เฉพาะตัวผู้รับใบอนุญาตเท่านั้น ไม่ใช่เป็นเรื่องการให้ยืมปืนแต่ประการใด ฉะนั้น ผู้ที่ได้รับอนุญาตให้มีอาวุธปืนให้บุคคลอื่นยืมปืนไปใช้ล่าสัตว์ จึงไม่มีความผิดตามมาตรานี้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ เป็นผู้ได้รับอนุญาตให้มีปืนแป๊ปยาว ๑ กระบอก ได้ให้จำเลยที่ ๒ ซึ่งเป็นผู้ที่มิได้รับอนุญาตให้มีปืนยืมปืนดังกล่าวไปเพื่อใช้ยิงสัตว์ โดยจำเลยที่ ๑ มิได้ควบคุมไปด้วย ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติอาวุธปืนฯ พ.ศ. ๒๔๙๐ มาตรา ๗, ๕๘, ๕๙, ๓๒
จำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพ
ศาลชั้นต้นเห็นว่าจำเลยที่ ๒ ผู้เดียวมีความผิดตามพระราชบัญญัติอาวุธปืน ฯ พ.ศ. ๒๔๙๐ มาตรา ๗, ๓๒ ให้ปรับ ๓๐๐ บาท ลดโทษกึ่งหนึ่ง คงปรับ ๑๕๐ บาท ส่วนจำเลยที่ ๑ ไม่มีความผิดให้ยกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า มาตรา ๙ เป็นบทบัญญัติว่า ใบอนุญาตให้มีและใช้อาวุธปืนนั้นให้ออกสำหรับปืนแต่ละกระบอกและมาตรา ๑๔ เป็นบทบัญญัติว่า บุคคลใดประสงค์ให้ผู้อื่นมีและใช้อาวุธปืนสำหรับรักษาทรัพย์สินของตนอันจักต้องใช้ให้ผู้อื่นดูแลฯ อาจขอรับหนังสืออนุญาตพิเศษจากนายทะเบียนฯ ทั้งสองมาตรานี้จึงเป็นคนละเรื่องไม่เกี่ยวกับการที่ผู้หนึ่งผู้ใดยืมปืนไปดังเช่นคดีนี้
ส่วนมาตรา ๕๘ ซึ่งบัญญัติให้ใช้ได้เฉพาะตัวผู้รับอนุญาต และบัญญัติว่าผู้ใดฝ่าฝืนมีโทษตามมาตรา ๓๒ นั้น เป็นเรื่องที่มีความหมายว่า ใบอนุญาตใช้ได้เฉพาะตัวผู้รับใบอนุญาตเท่านั้น ผู้ใดเอาไปใช้ก็มีความผิดตามมาตรา ๓๒ จึงไม่ใช่เรื่องการให้ยืมปืนแต่ประการใดมาตราต่าง ๆ ที่โจทก์อ้างนี้ ไม่มีบัญญัติไว้ว่า การให้ยืมปืนเป็นความผิด และกำหนดโทษไว้ฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น
พิพากษายืน ให้ยกฎีกาโจทก์
