แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ฟ้องว่าจำเลย 2 คนสมัครใจวิวาทต่อสู้ทำร้ายกันและจำเลยที่ 2 ถึงบาดเจ็บขอให้ลงโทษตาม ม.254 ทางพิจารณาได้ความว่าจำเลยที่ 1 ทำร้ายจำเลยที่ 2 ถึงบาดเจ็บ และเป็นการทำร้ายแต่ฝ่ายเดียวก็ลงโทษจำเลยที่ 1 ตาม ม.254 ได้
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยบังอาจสมัครใจใช้มือแลมีดเข้าวิวาทต่อสู้ทำร้ายร่างกายซึ่งกันแลกันในที่สาธารณสถาน จำเลยที่ ๒ ถึงบาดเจ็บ ขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๔๕,๓๓๕(๖) (๑๔)
ข้อเท็จจริงฟังเป็นยุตติว่านายรวยทำร้ายนายปลิวฝ่ายเดียว ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าโจทก์ฟ้องว่าวิวาทกันเป็นการสืบไม่สมฟ้อง จึงให้ยกฟ้องโจทก์ตามประมวลวิธีพิจารณาความอาญามาตรา ๑๙๒ วรรค ๒
ศาลอุทธรณ์เห็นว่าฟ้องโจทก์เป็นที่เข้าใจว่ากล่าวหานายรวยว่าได้ทำร้ายนายปลิวบาดเจ็บ จึงพิพากษาให้ลงโทษนายรวยตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๕๔ จำคุก ๒ เดือน ส่วนนายปลิวให้ปล่อย
นายรวยฎีกาว่าฟ้องโจทก์ผิดจากที่นำสืบลงโทษจำเลยไม่ได้
ศาลฎีกาเห็นว่า โจทก์กล่าวในฟ้องว่าทำร้ายร่างกายซึ่งกันแลกัน นายปลิวถึงบาดเจ็บ เป็นข้อหาข้อหนึ่งพอให้จำเลยเข้าใจได้ การที่คนหนึ่งคนใดทำร้ายหรือไม่ได้ทำร้าย ก็เป็นเหตุต้องพิจารณาเป็นรายตัวด้วยจึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์
