แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
กรรมการผู้แทนบริษัทจำกัด ลงชื่อเป็นโจทก์ฟ้องจำเลยนั้น ถือว่าบริษัทจำกัดเป็นโจทก์ กรรมการหาใช่ตัวโจทก์ไม่ ฉะนั้น แม้กรรมการจะมรณะ โจทก์ก็ดำเนินคดีได้
โจทก์ระบุอ้างพยานเอกสารไว้แล้วแต่ไม่ได้ส่งสำเนาให้อีกฝ่ายก่อนวันสืบพยาน 3 วันนั้น หากเอกสารนั้นเป็นของทางราชการออกให้ ข้อความในเอกสารย่อมเป็นที่เชื่อถือได้เพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม ศาลรับฟังเอกสารนั้นได้
อายุความเรียกร้องนั้น ถ้าลูกหนี้รับสภาพหนี้ต่อเจ้าหนี้ตามสิทธิเรียกร้องด้วยใช้เงินให้บางส่วนแล้ว อายุความย่อมสะดุดหยุดลง
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสองซื้อไม้ซุงของโจทก์และรับไม้ไปเป็นคราวๆ จำเลยผ่อนชำระหนี้ให้โจทก์บ้างแล้ว ครั้งสุดท้ายคงเป็นหนี้โจทก์อยู่ ๑๒,๕๐๐ บาท ขอให้ชำระ
จำเลยที่ ๑ ให้การว่า ไม่รับรองว่าบุคคลทั้งสองเป็นตัวแทนโจทก์มีอำนาจฟ้องหรือไม่ ไม้ต่างๆ ที่โจทก์ฟ้องนั้น โจทก์ขายให้แก่บริษัทเยี่ยมวิไลซึ่งจำเลยที่ ๒ เป็นเจ้าของ ไม่ใช่ขายให้จำเลยที่ ๑ ฟ้องโจทก์ขาดอายุความเรียกร้องแล้ว
จำเลยที่ ๒ ให้การว่าจำเลยที่ ๑ เป็นผู้ลงนามในสัญญาซื้อขาย ความรับผิดควรตกอยู่แก่จำเลยที่ ๑
ศาลชั้นต้นเชื่อว่า จำเลยที่ ๑ ทำสัญญาซื้อขายไม้รายนี้เป็นส่วนตัว จึงต้องรับผิดใช้เงินตามจำนวนที่โจทก์ฟ้อง
จำเลยที่ ๑ อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
จำเลยที่ ๑ ฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยอ้างว่า การที่กรรมการโจทก์คนหนึ่งไม่มาเบิกความก็ถือว่าไม่มีตัวอยู่นั้น ไม่มีกฎหมายในที่ใดสนับสนุนข้ออ้างนี้ และที่จำเลยว่าหากกรรมการผู้นั้นมรณะเสีย บริษัทโจทก์ก็ไม่มีอำนาจดำเนินคดีนั้น ก็เป็นการสมมติขึ้นมาเองโดยปราศจากหลักฐาน อนึ่ง โจทก์คดีนี้เป็นบริษัทจำกัด กรรมการหาใช่ตัวโจทก์ไม่ แม้กรรมการจะมรณะหรือไม่ก็ตาม โจทก์ก็คงดำเนินคดีได้ จึงไม่มีสาระที่จะพึงพิจารณาต่อไป
ฎีกาจำเลยที่ว่า โจทก์มิได้ส่งสำเนาเอกสารซึ่งโจทก์ระบุอ้างเป็นพยานให้จำเลยก่อนวันสืบพยาน ๓ วัน นั้น เห็นว่า เอกสารนี้เป็นของทางราชการออกให้ ข้อความในเอกสารนั้นย่อมเป็นที่เชื่อถือได้ แม้โจทก์จะพึ่งนำมายื่นต่อศาลในวันสืบพยานเป็นการฝ่าฝืนประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา ๙๐ ก็ดี แต่เพื่อประโยชน์แห่งความยุติธรรม ศาลก็มีอำนาจที่จะรับฟังเอกสารนั้นได้ตามบทบัญญัติมาตรา ๘๗ (๒) ที่จำเลยฎีกาว่า คดีโจทก์ขาดอายุความตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา ๑๖๕ (๑) นั้น ก็ปรากฎว่า ได้มีการผ่อนชำระหนี้รายนี้กันเมื่อปี พ.ศ. ๒๔๙๙ โจทก์ฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ ๒๐ สิงหาคม ๒๕๐๐ คดีจึงยังไม่ขาดอายุความ
พิพากษายืน
