แหล่งที่มา : เนติบัณฑิตยสภา
ย่อสั้น
การเล่นการพนันบิลเลียดเพื่อความรื่นเริงในสมาคมที่สมาคมผู้ร้องซึ่งมีโต๊ะบิลเลียดทั้งหมด 5 โต๊ะเรียกเก็บค่าเกม ตามสมควรย่อมอยู่ในบังคับของกฎกระทรวงที่ให้จัดขึ้นได้โดยไม่ต้องมีใบอนุญาตอันสามารถเล่นการพนันกันได้ตามพระราชบัญญัติการพนัน พ.ศ. 2478มาตรา 4 วรรคสาม โต๊ะบิลเลียด ลูกบิลเลียด และไม้คิว ของกลางที่ผู้ร้องขอคืนจึงไม่เป็นเครื่องมือที่ใช้ในการเล่นการพนันโดยขัดต่อบทแห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวซึ่งมาตรา 10 วรรคสองบัญญัติให้ศาลมีอำนาจริบได้
ย่อยาว
คดีสืบเนื่องมาจากศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทั้งสองกับพวกร่วมกันเล่นการพนันบิลเลียดโดยไม่ได้รับอนุญาตกับริบโต๊ะบิลเลียดลูกบิลเลียด ไม้คิว ของกลาง ผู้ร้องยื่นคำร้องว่า ผู้ร้องเป็นเจ้าของของกลางและมิได้รู้เห็นเป็นใจด้วยในการกระทำความผิดการเล่นการพนันในคดีนี้เป็นการเล่นเพื่อความรื่นเริง ขอคืนของกลางที่ถูกริบนั้น โจทก์คัดค้าน ขอให้ยกคำร้อง ศาลชั้นต้นไต่สวนแล้วมีคำสั่งยกคำร้อง ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้คืนของกลางแก่ผู้ร้อง โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า “ข้อเท็จจริงในเบื้องต้นฟังได้ว่าผู้ร้องซึ่งเป็นสมาคมจัดให้มีโต๊ะบิลเลียดจำนวน 5 โต๊ะ ตั้งอยู่ในที่ทำการสมาคมซึ่งเป็นที่มิดชิดโดยเก็บค่าเกม เกมละ 10 บาทเจ้าพนักงานตำรวจจับกุมจำเลยทั้งสองแจ้งข้อหาว่าร่วมกับพวกอีก1 คน เล่นการพนันบิลเลียดและได้ยึดโต๊ะบิลเลียด 1 ตัว ลูกบิลเลียด12 ลูกและไม้คิว 1 อันที่ผู้ร้องยื่นคำร้องขอคืนพร้อมกับไม้คิวอีก 1 อัน เงินที่พนันกัน 20 บาท และกระดาษจดแต้ม 1 แผ่นเป็นของกลาง จำเลยให้การรับสารภาพ ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยและริบของกลาง คดีถึงที่สุดแล้ว ที่โจทก์ฎีกาว่าการเล่นการพนันบิลเลียดในคดีนี้มิใช่เป็นการเล่นเพื่อความรื่นเริงในสมาคมตามที่กฎกระทรวงฉบับที่ 17 (พ.ศ. 2503) ออกตามความในพระราชบัญญัติ การพนัน พุทธศักราช 2478 ข้อ 13(2) ซึ่งแก้ไขเพิ่มเติมโดยกฎกระทรวงฉบับที่ 18 (พ.ศ. 2504) ออกตามความในพระราชบัญญัติ การพนัน พุทธศักราช 2478 ข้อ 5 กำหนดให้จัดขึ้นได้โดยไม่ต้องมีใบอนุญาต การเล่นการพนันดังกล่าวจึงเป็นความผิดและต้องริบของกลางด้วยนั้น ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จำเลยเล่นการพนันกันเพียง 20 บาท ตามเงินของกลางที่เจ้าพนักงานตำรวจยึดได้ย่อมเป็นที่เห็นได้ชัดแจ้งว่าเป็นการเล่นการพนันบิลเลียดเพื่อความรื่นเริงในสมาคม ทั้งค่าเกม ที่สมาคมผู้ร้องเรียกเก็บจากจำเลยก็เพียงเกม ละ 10 บาท ถือได้ว่าเป็นค่าเกม ที่เรียกเก็บตามสมควรและผู้ร้องก็มีโต๊ะบิลเลียดทั้งหมดจำนวน 5 โต๊ะเท่านั้นกรณีจึงอยู่ในบังคับของกฎกระทรวงดังกล่าวที่ให้จัดขึ้นได้โดยไม่ต้องมีใบอนุญาตอันสามารถเล่นการพนันกันได้ ตามพระราชบัญญัติการพนัน พุทธศักราช 2478 มาตรา 4 วรรคสาม โต๊ะบิลเลียดลูกบิลเลียดและไม้คิว ของกลางที่ผู้ร้องขอคืนจึงไม่เป็นเครื่องมือที่ใช้ในการเล่นการพนันโดยขัดต่อบทแห่งพระราชบัญญัติดังกล่าวซึ่งมาตรา 10 วรรคสอง บัญญัติให้ศาลมีอำนาจริบได้ ที่ศาลอุทธรณ์พิพากษาให้คืนของกลางดังกล่าวให้แก่ผู้ร้อง ศาลฎีกาเห็นพ้องด้วยฎีกาโจทก์ฟังไม่ขึ้น”
พิพากษายืน
