แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
มาตรา 74 แห่งพ.ร.บ.จัดวางการรถไฟและทางหลวง เป็นบทบัญญัติห้ามฉะเพาะทางรถไฟ มิให้ปลูกสร้างในระยะ 4 เมตร ไม่ใช่ห้ามเจ้าของที่ข้างเคียงมิให้ปลูกสร้างในที่ดินของเขา
ย่อยาว
ความว่า จำเลยเช่าตึกแถวของผู้มีชื่อ ด้านหลังจดทางรถไฟสายปากน้ำ จำเลยได้ปลูกสร้างห้องรุกล้ำเข้าไปในเขตต์ ๔ เมตร วัดผ่าศูนย์กลางของทางรถไปสายปากน้ำอันเป็นเขตต์ที่ ก.ม.ห้ามมิให้ปลูกสิ่งหนึ่งสิ่งใด โจทก์แจ้งให้จำเลยรื้อถอนสิ่งปลูกสร้างที่รุกล้ำนี้ จำเลยเพิกเฉยเสีย โจทก์จึงฟ้องขอให้ศาลบังคับ จำเลยให้การว่า โจทก์ไม่มีอำนาจฟ้อง แต่รับว่าได้ปลูกสร้างในเขตต์ปลอดภัยตาม พ.ร.บ.จัดวางการรถไฟและทางหลวง ๒๔๖๔ ศาลชั้นต้นเห็นว่า ทางรถไฟสายปากน้ำเดิมเป็นของบริษัทเอกชน บริษัทคงซื้อที่ดินไว้เพียง ๓ เมตร เมื่อกรมรถไฟรับโอนกิจการและทรัพย์สินของบริษัทมา กรมรถๆฟไม่น่าจะมีสิทธิดีกว่าผู้โอน โจทก์จึงไม่มีสิทธิบังคับจำเลยให้รื้อถอนได้ พิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การกระทำของจำเลยเป็นการฝ่าฝืนตามมาตรา ๗๔ แห่ง พ.ร.บ. จัดวางการรถไฟและทางหลวง พิพากษากลับให้จำเลยรื้อถอน
จำเลยฎีกาว่า เรื่องนี้จะยกเอา พ.ร.บ.จัดวางการรถไฟและทางหลวง มาใช้บังคับไม่ได้ และความในมาตรา ๗๔ แห่งพระราชบัญญัตินี้ ไม่บังคับถึงจำเลย
ศาลฎีกาวินิจฉัยโดยที่ประชุมใหญ่ว่า เรื่องนี้ศาลย่อมยก พ.ร.บ.จัดวางการรถไฟและทางหลวง มาใช้บังคับได้ เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวแก่ทางรถไผสายปากน้ำโดยตรง แต่มาตรา ๗๔ ที่จะนำมาปรับแก่คดีนี้ เป็นบทบัญญัติห้ามฉะเพาะทางฝ่ายรถไฟ มิให้ปลูกสร้างในระยะ ๔ เมตร ไม่ใช่ห้ามเจ้าของที่ข้างเคียงเช่นจำเลยมิให้ปลูกสร้างในที่ดินของเขา
พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง
