แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ผู้ต้องหายื่นคำร้องขอให้ศาลวินิจฉัยว่า พ.ร.บ.กำหนดเวลาขังผู้ต้องหาในกรณีที่ต้องหาว่าปลงพระชนม์พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอนันทมหิดล 2491 เป็นโมฆะ ไม่มีผลบังคับ ต่อมาพนักงานอัยการ ได้ฟ้องผู้ต้องหาเป็นจำเลยในความผิดที่ถูกศาลสั่งขังในระหว่างสอบสวนนั้น และศาลสั่งรับประทับฟ้องไว้แล้ว ดังนี้ ย่อมไม่เป็นประโยชน์หรือผลแก่คดีของผู้ต้องหาอย่างใดที่จะวินิจฉัยว่ากฎหมายที่ผู้ต้องหากล่าวอ้างเป็นโมฆะหรือไม่ ศาลฎีกาย่อมให้ยกฎีกาเสีย (ประชุมใหญ่ครั้งที่ 19/91)
ย่อยาว
คดีนี้นายเฉลียว ผู้ต้องหาซึ่งพนักงานสอบสวนยื่นคำร้องขอให้ศาลขังและศาลสั่งขังมีกำหนด 30 วัน โดยอาศัยอำนาจพระราชบัญญัติกำหนดเวลาขังผู้ต้องหาในกรณีที่ต้องหาว่าปลงพระชนม์พระบาทสมเด็จพระปรเมนทรมหาอนันทมหิดล พ.ศ. 2491 ยื่นคำร้องว่าพระราชบัญญัติดังกล่าวไม่มีผลบังคับคดีของผู้ต้องหา และถือว่าผู้ต้องหาถูกคุมขังโดยปราศจากมูลที่จะอ้างกฎหมาย ขอให้ศาลสั่งปล่อยหรือให้มีประกันต่อไป
ศาลอาญา และศาลอุทธรณ์สั่งและพิพากษาให้ยกคำร้อง
ผู้ต้องหาฎีกา
เมื่อส่งสำนวนมาศาลฎีกาแล้ว ศาลอาญาได้แจ้งว่าพนักงานอัยการได้ยื่นฟ้องนายเฉลียวกับพวกเป็นจำเลยฐานประทุษร้ายต่อองค์สมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ฯลฯ และศาลได้สั่งประทับฟ้อง ดังนี้ศาลฎีกาได้มีมติในที่ประชุมใหญ่ว่า เมื่อผู้ต้องหาถูกฟ้อง และศาลสั่งรับประทับฟ้องแล้ว ย่อมไม่เป็นประโยชน์หรือเป็นผลแก่คดีของผู้ต้องหาแต่อย่างใดที่จะวินิจฉัยว่ากฎหมายฉบับที่ผู้ต้องหาอ้างเป็นโมฆะหรือไม่
พิพากษายกฎีกา
