แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า พิเคราะห์ฎีกาของโจทก์แล้วเห็นว่าเป็นฎีกาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามกฎหมายจึงมีคำสั่งไม่รับฎีกา
โจทก์เห็นว่า ฎีกาของโจทก์เป็นฎีกาในปัญหาข้อกฎหมายโปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาพิพากษาต่อไปด้วย
หมายเหตุ จำเลยได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 74 แผ่นที่ 4)
โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 341
ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้ว พิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา (อันดับ 72)
โจทก์ยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 73)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์แม้ศาลอุทธรณ์พิพากษายกอุทธรณ์ของโจทก์ เพราะเป็นอุทธรณ์ ในปัญหาข้อเท็จจริง ซึ่งต้องห้ามตามกฎหมายก็ตามแต่การยกอุทธรณ์ของโจทก์ดังกล่าวของศาลอุทธรณ์ มีผลเท่ากับยกฟ้องโจทก์ ลงโทษจำเลยตามฟ้องไม่ได้อยู่นั่นเองดังนั้น แม้ฎีกาของโจทก์ไม่ว่าเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายก็ตาม ก็ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220 ประกอบด้วยพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวงและวิธีพิจารณาความอาญาในศาลแขวง พ.ศ. 2499 มาตรา 4 ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
