แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยทั้งสองยื่นฎีกาคำสั่ง และยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นฎีกาต่อศาลจังหวัดขอนแก่น (อำเภอพล) เมื่อวันที่2 มกราคม 2535 เพื่อให้จัดส่งไปศาลจังหวัดบุรีรัมย์ พิจารณาสั่งต่อไป ศาลจังหวัดขอนแก่น (อำเภอพล) สั่งว่า ตามคำร้องไม่มีเหตุสุดวิสัยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 10 ให้ยกคำร้อง และไม่รับฎีกาของจำเลยทั้งสอง
จำเลยทั้งสองเห็นว่า การที่จำเลยทั้งสองยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นฎีกาคำสั่งต่อศาลจังหวัดขอนแก่น (อำเภอพล)เพื่อให้จัดส่งไปให้ศาลจังหวัดบุรีรัมย์พิจารณาสั่งนั้นด้วยมีเหตุจำเป็นเพราะทนายจำเลยทั้งสองติดธุรกิจสำคัญจึงไม่อาจจะเดินทางไปยื่นที่ศาลจังหวัดบุรีรัมย์ได้ทันเวลาซึ่งเป็นวันสุดท้ายของการยื่นฎีกาคำสั่งด้วย เพื่อให้ โอกาสจำเลยทั้งสองได้ต่อสู้คดีได้อย่างเต็มที่ และเพื่อ ประโยชน์แห่งความยุติธรรม โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาคำสั่ง ของจำเลยทั้งสองไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องจำเลยทั้งสองให้ชำระหนี้ตามสัญญาเบิกเงินเกินบัญชี ค้ำประกันและจำนองศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงินจำนวน4,865,537.13 บาท พร้อมดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ทบต้นนับแต่วันที่ 30 พฤษภาคม 2530 ถึงวันที่ 30 มิถุนายน 2530หลังจากนั้นคิดดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ไม่ทบต้นจนกว่าจะชำระเสร็จแก่โจทก์ หากไม่ชำระให้ยึดทรัพย์จำนองถ้าได้เงินไม่พอให้ยึดทรัพย์สินอื่นของจำเลยทั้งสองออกขายทอดตลาดเอาเงินชำระหนี้แก่โจทก์จนครบ แต่จำเลย ทั้งสองไม่ชำระ โจทก์จึงขอหมายบังคับคดีและนำเจ้าพนักงาน บังคับคดียึดทรัพย์สินของจำเลยทั้งสองหลายรายการ เจ้าพนักงาน บังคับคดีได้ขายทอดตลาดไปแล้ว 6 รายการ คือ ทรัพย์สิน รายการที่ 1 และที่ 2-5 มีผู้ให้สู้ราคาสูงสุด 780,000 บาท และ 1,460,000 บาท ตามลำดับ
จำเลยยื่นคำร้องฉบับลงวันที่ 6 สิงหาคม 2533 และวันที่ 15 ตุลาคม 2533 รวม 2 ฉบับ ใจความว่า การขายทอดตลาดไม่ชอบด้วยกฎหมาย เพราะเป็นการขายทอดตลาดที่ได้ราคาต่ำกว่า ความเป็นจริงมาก ทำให้จำเลยทั้งสองเสียเปรียบ ขอให้เพิกถอน การขายทอดตลาดทรัพย์ดังกล่าว
ศาลชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำร้อง
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน
จำเลยทั้งสองฎีกา พร้อมกับยื่นคำร้องขออนุญาตยื่นฎีกาต่อศาลจังหวัดขอนแก่น (อำเภอพล) และศาลมีคำสั่งดังกล่าว(อันดับ 156 แผ่นที่ 5 และแผ่นที่ 2)
ทนายจำเลยทั้งสอง จึงยื่นคำร้องนี้ต่อศาลจังหวัดบุรีรัมย์และศาลจังหวัดบุรีรัมย์มีคำสั่งว่า คำร้องยื่นเกิน 10 วันส่งศาลฎีกาเพื่อสั่ง (อันดับ 157)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาจำเลยทั้งสองเมื่อวันที่ 2 มกราคม 2535 จำเลยทั้งสองยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับฎีกาในวันที่ 3 กุมภาพันธ์ 2535 ซึ่งเกิน 15 วันตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 234 ที่แก้ไขใหม่ประกอบด้วยมาตรา 247 ศาลฎีกาไม่รับวินิจฉัย ให้ยกคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยทั้งสอง ค่าคำร้องให้เป็นพับ
