แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า คดีนี้ มีทุนทรัพย์ชั้นฎีกาไม่เกิน 200,000 บาท ฎีกาจำเลยเป็นฎีกา ในปัญหาข้อเท็จจริง แม้ฎีกาข้อ 7 จำเลยจะกล่าวอ้างว่าเป็น ปัญหาข้อกฎหมาย แต่ก่อนจะวินิจฉัยข้อกฎหมายดังกล่าวต้อง ฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยที่ 2 ซื้อที่พิพาทมาโดยสุจริต และ เสียค่าตอบแทนหรือไม่ จึงเป็นปัญหาข้อเท็จจริงฎีกาจำเลย ต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก จึงไม่รับ คืนค่าขึ้นศาล จำเลยทั้งสองเห็นว่า คดีนี้เป็นคดีไม่มีทุนทรัพย์จึงไม่ต้องห้ามฎีกา และฎีกาของจำเลยทั้งสองมีเหตุผลสำคัญ ที่ศาลฎีกาจะพิพากษากลับคำพิพากษาของศาลชั้นต้นได้โปรดมีคำสั่ง รับฎีกาของจำเลยทั้งสองด้วย หมายเหตุ โจทก์ยังไม่ได้รับสำเนาคำร้อง ศาลชั้นต้นพิพากษาให้เพิกถอนนิติกรรมการซื้อขายที่ดิน โฉนดเลขที่ 14407 ตำบลเบิกไพร อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรีพร้อมสิ่งปลูกสร้างเลขที่ 17 หมู่ 7 ตามสัญญาซื้อขายลงวันที่ 13 กันยายน 2534 ระหว่างจำเลยทั้งสองส่งมอบโฉนดที่ดินเลขที่ 14407 ให้จำเลยที่ 1 จดทะเบียนโอนที่ดินพร้อมสิ่งปลูกสร้างดังกล่าว ให้โจทก์ หากไม่ปฏิบัติตามให้ถือเอาคำพิพากษาแทนการแสดง เจตนาของจำเลยที่ 1 ให้จำเลยทั้งสองส่งมอบโฉนดที่ดินเลขที่ 14407 ตำบลเบิกไพร อำเภอบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี คืนโจทก์ ศาลอุทธรณ์ภาค 3 พิพากษายืน จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว(อันดับ 147) จำเลยทั้งสองยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 151)
คำสั่ง พิเคราะห์แล้วเห็นว่า คดีนี้เป็นคดีมีทุนทรัพย์โดยมีราคา ทรัพย์สินที่พิพาทไม่เกินสองแสนบาท ฎีกาจำเลยทั้งสองในข้อ 3 ถึงข้อ 6 เป็นฎีกาในข้อเท็จจริง ส่วนฎีกาข้อ 7 ที่ว่าเมื่อจำเลยที่ 2 ได้ซื้อที่พิพาทมาโดยสุจริตและเสียค่าตอบแทนย่อมเป็นการยกเว้นหลักกฎหมายที่ว่าผู้รับโอนไม่มีสิทธิดีกว่าผู้โอนนั้น เป็นฎีกาในข้อเท็จจริงที่จะนำไปสู่ข้อกฎหมายถือได้ว่าเป็นฎีกาในข้อเท็จจริงเช่นเดียวกัน จึงต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรกศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยทั้งสองชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง ค่าคำร้องเป็นพับ
