แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยที่ 1 ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่า ฎีกาของจำเลยที่ 1 เป็นปัญหาข้อกฎหมาย แต่เมื่อข้อเท็จจริงฟังได้ยุติตามที่ศาลอุทธรณ์ภาค 1 รับฟังมาแล้ว ผลคดีไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้จึงเป็นข้อกฎหมายที่ไม่เป็นสาระอันควรได้รับ การวินิจฉัย ต้องห้ามฎีกาตาม ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 249 วรรคแรก ไม่รับฎีกาจำเลยที่ 1 คืนค่าขึ้นศาลชั้นฎีกาให้จำเลยที่ 1
จำเลยที่ 1 เห็นว่า ฎีกาที่ว่า อายุความฟ้องร้อง คดีเช็คกฎหมายได้กำหนดไว้แล้ว จึงนำ ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 193/1 และมาตรา 193/8 มาใช้บังคับไม่ได้ ฟ้องโจทก์จึงขาดอายุความ เป็นปัญหาข้อกฎหมายที่เป็น สาระแก่คดีและคำสั่งของศาลชั้นต้นที่ไม่รับฎีกา เป็นคำสั่งที่ไม่ชอบตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 วรรคแรก โปรดมีคำสั่งรับฎีกา และคำร้องขอทุเลาการบังคับของจำเลยที่ 1 ด้วย
หมายเหตุ โจทก์แถลงคัดค้าน (อันดับ 101)
ระหว่างการพิจารณาโจทก์ขอถอนฟ้องจำเลยที่ 3ศาลชั้นต้นอนุญาต
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 1 และที่ 2 ร่วมกันชำระเงินจำนวน 150,000 บาท แก่โจทก์ พร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี นับตั้งแต่วันที่ 26 กันยายน 2534 อันเป็นวันที่ ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินเป็นต้นไปจนกว่า จะชำระเสร็จ แต่ดอกเบี้ยคิดคำนวณถึงวันฟ้อง ไม่ให้เกินกว่า 11,250 บาท
ศาลอุทธรณ์ภาค 1 พิพากษายืน
จำเลยที่ 1 ฎีกา พร้อมกับยื่นคำร้องขอทุเลา การบังคับศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา และสั่งคำร้อง ว่า ศาลไม่รับฎีกาแล้ว จึงยกคำร้องขอทุเลาการบังคับ (อันดับ 92,91)
จำเลยที่ 1 ยื่นคำร้องนี้ โดยมิได้นำเงิน มาชำระตามคำพิพากษาหรือหาประกันให้ไว้ ต่อศาลชั้นต้น (อันดับ 95)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้โจทก์ฟ้องให้จำเลยที่ 1 ชำระเงินตามเช็ควันครบกำหนดอายุความ 1 ปี ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1002 อันเป็นวันสุดท้ายของระยะเวลาเป็นวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันหยุดทำการตามประเพณีมาตรา 193/8 ให้นับวันที่เริ่มทำการใหม่ ต่อจากวันที่หยุดทำการนั้นเป็นวันสุดท้าย ของระยะเวลาซึ่งโจทก์ก็ได้ยื่นฟ้องวันจันทร์ต่อจากวันที่หยุดทำการ ศาลล่างทั้งสองถือว่า คดีโจทก์ไม่ขาดอายุความ แต่จำเลยที่ 1 บิดเบือน ว่าต้องปรับตามมาตรา 193/11 ซึ่งบัญญัติว่า “อายุความที่กฎหมายกำหนดให้นั้น คู่กรณีจะตกลงกัน ให้งดใช้หรือขยายออกหรือย่นเข้าไม่ได้”โดยไม่มี ข้อเท็จจริงเช่นนั้น ฎีกาของจำเลยที่ 1 จึงเป็น ข้อกฎหมายที่ไม่เป็นสาระแก่คดีอันควรได้รับ การวินิจฉัยตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249 วรรคแรก ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
