แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์เป็นฎีกาในข้อเท็จจริงและจำนวนทุนทรัพย์ที่พิพาทกันในชั้นฎีกาไม่เกินสองแสนบาท จึงต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก ไม่รับฎีกาของโจทก์
โจทก์เห็นว่า คดีนี้ทุนทรัพย์ที่พิพาทมีราคาเกินสองแสนบาท เพราะราคาที่ดินพิพาททั้งแปลงตาม สัญญาจะซื้อจะขายระหว่างโจทก์ และจำเลยมีราคาถึง220,000 บาท ซึ่งเป็นทุนทรัพย์ที่แท้จริง ในคดี ส่วนการที่โจทก์ และจำเลยแถลงตกลงว่าที่ดินพิพาทมีราคา 195,000 บาท เป็นเพียงข้อกล่าวอ้างของจำเลยที่ว่าโจทก์ชำระราคาที่ดินพิพาทให้จำเลยไม่ครบโดยหักเงินมัดจำจำนวน 25,000 บาท ออกไปเท่านั้น คดีของโจทก์จึงไม่ต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ตามกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฏหลักฐานว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่
โจทก์ฟ้องขอให้ศาลพิพากษาว่าที่ดินพิพาทเป็นของโจทก์ ห้ามจำเลยเกี่ยวข้องและขัดขวางการรังวัดออกโฉนด
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกาดังกล่าว (อันดับ 92)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 97)
อนึ่ง ในนัดชี้สองสถานศาลชั้นต้นสั่งว่า เนื่องจากจำเลยต่อสู้กรรมสิทธิ์ในที่ดิน จึงเป็นคดีมีทุนทรัพย์ให้โจทก์จำเลยไปกำหนดราคาทุนทรัพย์ที่พิพาท (อันดับ 10) ต่อมาโจทก์ยื่นคำแถลงว่า โจทก์และจำเลยตกลงกันทั้งแปลงเป็นจำนวนเงิน 195,000 บาท โดยโจทก์ได้ชำระค่าขึ้นศาลเพิ่มในจำนวนดังกล่าว ศาลชั้นต้นมีรายงานกระบวนพิจารณาเห็นด้วยว่า เป็นราคาสมควร (อันดับ 15,18)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว โจทก์ฟ้องว่า โจทก์มีสิทธิครอบครองที่ดินพิพาท ขอให้ ห้ามจำเลยเกี่ยวข้องขัดขวางโจทก์ในการรังวัดออกโฉนดที่ดิน จำเลยให้การต่อสู้กรรมสิทธิ์ว่าที่ดินที่พิพาทเป็นของจำเลย โจทก์แอบไปขอรังวัดสอบเขตเพื่อออกโฉนดโดยไม่สุจริต ขอให้ยกฟ้อง ศาลชั้นต้นสั่งว่าเป็นคดีมีทุนทรัพย์ ให้โจทก์จำเลยกำหนดราคาทุนทรัพย์ที่ดินพิพาท และโจทก์จำเลยได้แถลงตกลงว่า ที่ดินพิพาทมีราคา 195,000 บาท และศาลชั้นต้นเห็นว่า เป็นราคาที่สมควร จึงให้โจทก์เสียค่าขึ้นศาลในทุนทรัพย์ จำนวนดังกล่าว ดังนี้คดีจึงมีทุนทรัพย์พิพาทไม่เกินสองแสนบาท ต้องห้ามมิให้คู่ความฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคหนึ่ง ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาโจทก์ชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
