แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า ผู้ร้องทั้งสองฎีกา เพื่อมิให้โจทก์ดำเนินการขายทอดตลาดทรัพย์พิพาทซึ่งผู้ร้องใช้เป็นที่อยู่อาศัยในปัจจุบันระหว่างการพิจารณาของศาลฎีกา โปรดมีคำสั่งให้งดการขายทอดตลาดทรัพย์พิพาทไว้ก่อน
หมายเหตุ ทนายโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 47)
กรณีเป็นชั้นบังคับคดี
คดีสืบเนื่องมาจากโจทก์ฟ้องให้จำเลยชำระหนี้กู้ยืม
ศาลชั้นต้นพิพากษาตามสัญญาประนีประนอมยอมความให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระหนี้โจทก์เป็นเงิน 55,845 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยอัตราร้อยละ 15 ต่อปี ในต้นเงิน 40,000 บาท นับถัดจากวันฟ้องเป็นต้นไป จนกว่าจะชำระเสร็จ โดยให้จำเลยทั้งสองร่วมกันผ่อนชำระให้โจทก์เป็นรายเดือนไม่น้อยกว่าเดือนละ 1,000 บาท เดือนแรกให้ชำระให้โจทก์ภายในวันที่ 5 พฤศจิกายน 2529 และต่อไปภายในวันที่ 5ของเดือนถัดไปติดต่อกันจนกว่าจะครบ หากผิดนัดงวดใดงวดหนึ่งถือว่าผิดนัดทั้งหมดให้โจทก์บังคับคดีได้ทันที จำเลยผิดนัด โจทก์จึงบังคับคดีโดยนำเจ้าพนักงานบังคับคดียึดบ้านเลขที่ 17 หมู่ที่ 5ตำบลหนองครก อำเภอเมืองศรีสะเกษ จังหวัดศรีสะเกษ ผู้ร้องยื่นคำร้องว่าบ้านพิพาทที่ถูกยึดไม่ใช่ทรัพย์สินของจำเลยที่ 2หากแต่เป็นของผู้ร้องทั้งสอง ขอให้ศาลมีคำสั่งปล่อยทรัพย์ที่ยึด
ศาลชั้นต้นพิจารณาแล้วพิพากษายกคำร้อง
ผู้ร้องทั้งสองยื่นอุทธรณ์เมื่อวันที่ 14 กันยายน 2530
ศาลชั้นต้นสั่งในวันนั้นเองว่า รับเป็นอุทธรณ์ของผู้ร้องสำเนาให้โจทก์แก้ ให้ผู้ร้องนำส่งภายใน 7 วัน ส่งไม่ได้ให้แถลงภายใน 5 วัน มิฉะนั้นถือว่าทิ้งอุทธรณ์ ต่อมาวันที่ 29 กันยายน 2530เจ้าหน้าที่ศาลรายงานว่าผู้ร้องไม่ได้วางเงินค่านำส่งสำเนาอุทธรณ์
ศาลชั้นต้นสั่งให้ส่งสำนวนให้ศาลอุทธรณ์พิจารณาสั่งศาลอุทธรณ์เห็นว่า ผู้ร้องทั้งสองได้แจ้งไว้ในอุทธรณ์ว่าจะรอฟังคำสั่งอยู่ถ้าไม่รอถือว่าทราบแล้ว ดังนั้น เมื่อศาลชั้นต้นสั่งรับอุทธรณ์และกำหนดให้ผู้ร้องนำส่งสำเนาอุทธรณ์ภายใน 7 วันในวันเดียวกับที่ผู้ร้องทั้งสองยื่นอุทธรณ์นั่นเอง ต้องถือว่าผู้ร้องทั้งสองทราบคำสั่งดังกล่าวแล้ว เมื่อผู้ร้องทั้งสองไม่ปฏิบัติตามคำสั่งดังกล่าว จึงเป็นการทิ้งอุทธรณ์ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 174(2),246 จึงให้จำหน่ายคดีออกจากสารบบความของศาลอุทธรณ์
ผู้ร้องทั้งสองฎีกา และยื่นคำร้องดังกล่าว (อันดับ 44,46)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ให้งดขายทอดตลาดทรัพย์พิพาทไว้ในระหว่างฎีกา
