แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 วรรคแรก จึงไม่รับ
จำเลยเห็นว่า คดีนี้ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไขเล็กน้อยและให้ลงโทษจำคุกจำเลยเกิน 5 ปี ฎีกาของจำเลยจึงไม่ต้องห้ามโปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาต่อไปด้วย
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว
ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 277 วรรคแรก,279 วรรคแรก และ 317 วรรคสาม จำเลย กระทำผิดหลายกรรมต่างกัน ให้ลงโทษทุกกรรมความผิด ฐานกระทำชำเรา และอนาจารเด็กหญิงอายุไม่เกินสิบห้าปีเป็นกรรมเดียว ให้ลงโทษ ฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่เกินสิบห้าปีซึ่งเป็นบทหนัก จำคุก 10 ปี และฐานพรากเด็กอายุไม่เกินสิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดาเพื่อการอนาจาร จำคุก 8 ปี รวมจำคุก 18 ปี ลดโทษให้หนึ่งในสาม คงจำคุกจำเลย 12 ปี
ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้เป็นว่า ฐานกระทำชำเราเด็กหญิงอายุ ไม่เกินสิบห้าปี จำคุก 7 ปี ฐานพรากเด็กอายุไม่เกินสิบห้าปี ไปเสียจากบิดามารดาเพื่อการอนาจาร จำคุก 5 ปี รวมเป็นจำคุก 12 ปี ลดโทษให้หนึ่งในสาม คงจำคุก 8 ปี นอกจากที่แก้ให้ เป็นไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น
จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา (อันดับ 35)
ทนายจำเลยยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 36)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว คดีนี้ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษา ลงโทษจำเลย 2 กระทง แต่ละกระทงจำคุกไม่เกิน 5 ปี จึงต้องห้าม ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 วรรคแรกที่ศาลชั้นต้นไม่รับฎีกาจำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
