แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยฎีกาคำสั่ง ศาลชั้นต้นสั่งว่า คดีถึงที่สุดตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 236 ไม่รับฎีกา
จำเลยเห็นว่า ฎีกาของจำเลยเป็นข้อกฎหมายไม่ต้องห้ามอุทธรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่งมาตรา 224 คดีจึงไม่ถึงที่สุด โปรดมีคำสั่ง รับฎีกาของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฏว่าโจทก์ได้รับสำเนาคำร้อง
ศาลชั้นต้นพิพากษาให้ขับไล่จำเลยพร้อมบริวารขนย้ายทรัพย์สินออกจากอาคารตึกแถวพิพาท และให้ส่งมอบตึกแถวที่เช่าคืนโจทก์ในสภาพเรียบร้อย และให้จำเลยชำระค่าขาดประโยชน์แก่โจทก์ ในอัตราเดือนละ 3,000 บาท นับแต่วันที่23 พฤศจิกายน 2533 เป็นต้นไป จนกว่าจำเลยและบริวารจะขนย้ายทรัพย์สิน ออกจากตึกแถวที่เช่า
จำเลยอุทธรณ์ ศาลชั้นต้นมีคำสั่งว่าคดีต้องห้าม อุทธรณ์ในข้อเท็จจริง จึงไม่รับอุทธรณ์ จำเลย ยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งไม่รับอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ มีคำสั่งว่าศาลชั้นต้นไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง (อันดับ 59,61,68)
จำเลยฎีกาคำสั่ง ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับดังกล่าว(อันดับ 69)
จำเลยยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 71 และอันดับ 76)
คำสั่ง
คำสั่งศาลอุทธรณ์เป็นที่สุดแล้ว ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 236 ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง คืนค่าขึ้นศาลชั้นฎีกาให้จำเลยทั้งหมด ค่าคำร้องให้เป็นพับ
