แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์ เป็นการฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามตามกฎหมาย ไม่รับฎีกาของโจทก์โจทก์เห็นว่า กระดาษปรุ๊พของกลาง2รีม ซึ่งเป็นสินค้าควบคุมที่จำเลยทั้งสองร่วมกันจำหน่ายสูงกว่าราคาที่ได้แจ้งไว้กับกรมการค้าภายใน เป็นทรัพย์สินที่จำเลยร่วมกันใช้ในการกระทำความผิดตามความหมายของประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 33(1) แล้วโดยการใช้ของกลางจำหน่ายราคาสูงกว่าที่แจ้ง เป็นการฎีกานำข้อเท็จจริงที่ปรากฏในคำฟ้องมาปรับกับตัวบทกฎหมาย จึงเป็นการฎีกาในปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาพิพากษาต่อไปด้วย
หมายเหตุ ศาลชั้นต้นสั่งใบรายงานการเดินหมายว่า ส่งสำเนาอุทธรณ์คำสั่งไม่รับฎีกาให้จำเลยทั้งสองไม่ได้เพราะหาตัวจำเลยไม่พบ (อันดับ 21)
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามพระราชบัญญัติกำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาด พ.ศ. 2522มาตรา 8,23,24,25,26 ประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 83ให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติกำหนดราคาสินค้าและป้องกันการผูกขาดพ.ศ. 2522 มาตรา 43 ปรับจำเลยที่ 14,000 บาท จำคุกจำเลยที่ 26 เดือน และปรับ 4,000 บาท จำเลยทั้งสองให้การรับสารภาพลดโทษให้กึ่งหนึ่ง ปรับจำเลยที่ 1 เป็นเงิน 2,000 บาทจำคุกจำเลยที่ 2 มีกำหนด 3 เดือน ปรับ 2,000 บาท โทษจำคุกของจำเลยที่ 2 ให้รอไว้มีกำหนด 2 ปี ฯลฯ คำขออื่นให้ยก
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับดังกล่าว (อันดับ 17)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 19)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ปัญหาว่าจะริบของกลางตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 33(1) เป็นดุลพินิจของศาล จึงเป็นปัญหาข้อเท็จจริงต้องห้ามฎีกาสำหรับคดีนี้ ให้ยกคำร้อง
