แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของโจทก์เป็น ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงที่ต้องห้ามมิให้ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก จึงมีคำสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์
โจทก์เห็นว่า ฎีกาของโจทก์เป็นปัญหาข้อกฎหมายว่าฝ่ายใด เป็นฝ่ายผิดสัญญาและการที่จำเลยบอกกล่าวล่วงหน้า 2 วัน ให้โจทก์ไปทำการจดทะเบียนขายในคดีนี้เป็นการบอกกล่าวโดย ชอบหรือไม่ โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของโจทก์ไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฎหลักฐานว่าจำเลยได้รับสำเนาคำร้อง แล้วหรือไม่
โจทก์ฟ้องขอให้บังคับจำเลยไปจดทะเบียนโอนขายที่ดิน แปลงพิพาทให้แก่โจทก์ หากจำเลยไม่ปฎิบัติ ตามให้จำเลยคืนเงิน มัดจำจำนวน 35,000 บาท พร้อมชดใช้ค่าเสียหายอีก 100,000 บาท ให้แก่โจทก์
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้องโจทก์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
โจทก์ฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งดังกล่าว (อันดับ 93)
โจทก์จึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 95)
คำสั่ง
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามคำพิพากษาศาลชั้นต้นว่า โจทก์ เป็นฝ่ายผิดสัญญาจะซื้อขาย ให้ยกฟ้อง โจทก์ ฎีกาคัดค้านไม่เห็นด้วยกับการชั่งน้ำหนักพยานหลักฐานของศาลล่าง ทั้งสองและคัดค้านการบอกกล่าวให้ไปโอนที่ดินพิพาทของจำเลยที่บอกกล่าว ล่วงหน้าเพียง 2 วัน เป็นการโต้แย้งในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้าม ฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248 วรรคแรก ที่ได้แก้ไขใหม่แล้ว ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของโจทก์ ชอบแล้วให้ยกคำร้อง ค่าคำร้องเป็นพับ
