แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
โจทก์ฎีกาว่าศาลอุทธรณ์หยิบยกเอาสัญญาประนีประนอมยอมความขึ้นวินิจฉัยว่าเป็นเรื่องทางแพ่งอันเป็นข้อเท็จจริงที่โต้เถียงกันอยู่ยังไม่ยุติ เป็นการรับฟังข้อเท็จจริงที่ขัดกับข้อเท็จจริงในสำนวนและกฎหมายนั้น แต่เมื่อศาลอุทธรณ์รับฟังสัญญาประนีประนอมยอมความว่า โจทก์จำเลยทำสัญญากันไว้โดยจำเลยแบ่งมรดกให้โจทก์ตามสัญญาและจำเลยเป็นผู้จัดการมรดก จำเลยทั้งสองไม่มีเจตนาทุจริตยักยอก ส่วนสัญญาประนีประนอมยอมความจะเกิดจากเจตนาฉ้อฉลหรือไม่ต้องไปว่ากล่าวกันทางแพ่งไม่ใช่ยกเอาสัญญาประนีประนอมยอมความขึ้นวินิจฉัยชี้ขาด ฎีกาโจทก์จึงไม่ตรงกับข้อวินิจฉัยศาลอุทธรณ์จึงเป็นฎีกาโต้เถียงปัญหาข้อเท็จจริง เมื่อศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ได้พิพากษายกฟ้องโจทก์โดยอาศัยข้อเท็จจริง จึงต้องห้ามฎีกา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 220
