แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางสั่งว่า จำเลยอุทธรณ์ ในข้อเท็จจริงต้องห้ามตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงาน พ.ศ. 2522มาตรา 54 ไม่รับอุทธรณ์ของจำเลย
จำเลยเห็นว่า อุทธรณ์ของจำเลยที่ว่า การที่โจทก์ หยุดพักร้อนกันทันทีเมื่อได้ยื่นใบลาต่อนายจ้าง โดยที่หัวหน้าแผนกยังไม่อนุมัตินั้น เป็นปัญหาข้อกฎหมายที่ศาลฎีกาจะต้องวินิจฉัยว่าเป็นการหยุดพักร้อนถูกต้องตามระเบียบข้อบังคับว่าด้วยการลาหยุดพักร้อนหรือไม่ โปรดมีคำสั่ง ให้รับอุทธรณ์ของจำเลยไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ โจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้ว (อันดับ 36)
ศาลแรงงานกลางพิพากษาให้จำเลยชำระค่าชดเชย 23,220 บาท สินจ้างแทนการบอกกล่าวล่วงหน้า 3,870 บาท และค่าเสียหาย 58,050 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่งต่อปี จากต้นเงินดังกล่าวนับจากวันเลิกจ้าง (18 เมษายน 2537 ตามคำฟ้อง) เป็นต้นไปจนกว่าจำเลยจะชำระเงินเสร็จสิ้น
จำเลยอุทธรณ์ ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ดังกล่าว (อันดับ 31)
จำเลยจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 34 แผ่นที่ 2)
คำสั่ง
คดีนี้ศาลแรงงานกลางฟังข้อเท็จจริงว่า โจทก์ยื่นใบลาพักร้อนถูกต้องตามระเบียบ การที่ผู้บังคับบัญชายังไม่อนุมัติใบลาอาจเป็นการกลั่นแกล้งโจทก์ก็ได้ ซึ่งไม่ใช่ เป็นความผิดของโจทก์ โจทก์หยุดงานตามใบลาพักผ่อนโดยถูกต้อง จำเลยอุทธรณ์ว่าการลาพักร้อนของโจทก์ไม่ถูกต้องตามระเบียบ โดยจะต้องได้รับอนุมัติให้ลาพักร้อนจากหัวหน้าแผนกก่อน จึงเป็นอุทธรณ์ในข้อเท็จจริงต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ตาม พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแรงงานและวิธีพิจารณาคดีแรงงานพ.ศ. 2522 มาตรา 54 วรรคแรก ศาลแรงงานกลางมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์ของจำเลยชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
