แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ความว่า จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งว่า ฎีกาของจำเลยเป็นฎีกาโต้แย้งปัญหาข้อเท็จจริง เมื่อทุนทรัพย์ที่พิพาทในชั้นนี้ไม่เกินสองแสนบาท จึงต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 248จึงไม่รับฎีกา
จำเลยทั้งสองเห็นว่า ฎีกาของจำเลยทั้งสองในประเด็นที่ว่าค่านายหน้าต้องคิดจากราคาที่ผู้ซื้อกับผู้ขายตกลงกันจริงหรือไม่และการตกลงราคากันใหม่จำต้องให้นายหน้ารับทราบหรืออยู่ด้วย หรือไม่ เป็นปัญหาข้อกฎหมาย โปรดมีคำสั่งให้รับฎีกาของ จำเลยทั้งสองไว้พิจารณาต่อไป
หมายเหตุ ไม่ปรากฎว่าโจทก์ได้รับสำเนาคำร้องแล้วหรือไม่
ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์ภาค 2 พิพากษากลับ ให้จำเลยทั้งสองร่วมกันชำระเงิน 65,000 บาท พร้อมด้วยดอกเบี้ยในอัตราร้อยละเจ็ดครึ่ง ต่อปี นับแต่วันที่ 24 พฤษภาคม 2535 เป็นต้นไปจนกว่าชำระเสร็จ แก่โจทก์ เฉพาะดอกเบี้ยคิดถึงวันฟ้อง(3 มกราคม 2535) ต้องไม่เกิน 2,981 บาทตามขอ
จำเลยทั้งสองฎีกา ศาลชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับฎีกา(อันดับ 91)
จำเลยทั้งสองจึงยื่นคำร้องนี้ (อันดับ 93)
คำสั่ง
พิเคราะห์แล้ว ศาลอุทธรณ์ภาค 2 ฟังข้อเท็จจริงเชื่อตามที่โจทก์นำสืบว่า โจทก์ได้ติดต่อชี้ช่องให้ผู้ซื้อมาทำหนังสือสัญญาจะซื้อจะขายที่ดินกับจำเลยทั้งสองในราคา1,000,000 บาท และจำเลยทั้งสองยังค้างชำระค่านายหน้าแก่โจทก์ รวม 65,000 บาท ที่จำเลยทั้งสองฎีกาว่า จำเลยทั้งสองกับ ผู้ซื้อได้มาตกลงราคากันใหม่ จำเลยทั้งสองไม่ได้ค้างชำระ ค่านายหน้าแก่โจทก์ตามฟ้อง จึงเป็นฎีกาโต้เถียงดุลพินิจในการ รับฟังพยานหลักฐานของศาลอุทธรณ์ภาค 2เป็นฎีกาในปัญหา ข้อเท็จจริง ศาลชั้นต้นสั่งไม่รับฎีกาของจำเลยทั้งสองชอบแล้ว ให้ยกคำร้อง
