แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
การขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวปีใดถือว่าเป็นผิดสำหรับปีที่ขาดต่ออายุปีนั้น
จำเลยขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวสำหรับ พ.ศ.2495จนถึงวันฟ้อง(1ก.พ.97) เป็นเวลาเกินกว่า 1 ปี ถือว่าขาดอายุความฟ้องร้องตาม กฎหมายลักษณะอาญา มาตรา 78(4) ซึ่งกำหนดให้ฟ้องภายใน 1 ปีแล้ว จึงลงโทษจำเลยไม่ได้
แต่การที่จำเลยขาดต่ออายุใบสำคัญสำหรับ พ.ศ.2496 นั้นนับแต่วันจำเลยจะต้องต่ออายุใบสำคัญสำหรับพ.ศ.2496 จนถึงวันฟ้องยังไม่เกิน 1 ปี ไม่ขาดอายุความจึงลงโทษได้ (ประชุมใหญ่ ครั้งที่ 13/2498)
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่าจำเลยเป็นคนต่างด้าว ขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวประจำปี พ.ศ. 2495-2496 รวม 2 ครั้ง ขอให้ลงโทษ
จำเลยรับสารภาพว่าไม่ได้ต่ออายุใบสำคัญประจำตัว 2 ครั้งจริงตามฟ้องศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่าการไม่แจ้งขอต่อใบสำคัญประจำตัวเป็นความผิดสำเร็จ ไม่ใช่ความผิดต่อเนื่องกัน ต้องเริ่มนับอายุความตั้งแต่จำเลยเริ่มกระทำผิด แม้จะมีบทลงโทษไว้เป็นรายปีก็ไม่ทำให้ความผิดเช่นนี้เป็นความผิดต่อเนื่อง การกระทำของจำเลยจึงขาดอายุความตามกฎหมายอาญา มาตรา 78(4) ซึ่งกำหนดไว้ 1 ปี และไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้โดยตรงว่าคนต่างด้าวที่ใบสำคัญขาดอายุจะต้องไปต่ออายุทุกปี จึงพิพากษายกฟ้อง
โจทก์อุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์เห็นชอบด้วยศาลชั้นต้นที่ว่าการที่จำเลยขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวสำหรับ พ.ศ. 2495 จนถึงวันฟ้องเกินกว่า1 ปี ขาดอายุความตามกฎหมายอาญา มาตรา 78(4) แต่ที่ศาลชั้นต้นว่าจำเลยไม่ผิดฐานละเว้นไม่ขอต่ออายุใบสำคัญสำหรับ พ.ศ. 2496 นั้นไม่เห็นด้วย เพราะนับแต่วันที่จำเลยจะต้องต่ออายุสำหรับ พ.ศ. 2496จนถึงวันฟ้องจึงไม่เกิน 1 ปี พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีผิดตามพระราชบัญญัติทะเบียนคนต่างด้าว (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2495 มาตรา 4ให้ปรับ 200 บาท ลดโทษตามกฎหมายอาญา มาตรา 59 ปรับ 100 บาทค่าปรับบังคับตามกฎหมายอาญา มาตรา 18
โจทก์ฎีกา
ศาลฎีกาโดยมติที่ประชุมใหญ่พิจารณาปัญหาเรื่องอายุความฟ้องร้องเห็นว่าการขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวปีใดก็เป็นความผิดสำหรับปีที่ขาดต่ออายุปีนั้น การที่จำเลยขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวสำหรับ พ.ศ. 2495 จนถึงวันฟ้องเป็นเวลาเกินกว่า 1 ปี จึงขาดอายุความที่ร้องตามกฎหมายอาญา มาตรา 78(4) จะพิพากษาลงโทษจำเลยในการที่ขาดต่ออายุใบสำคัญประจำตัวคนต่างด้าวสำหรับ พ.ศ. 2495 ไม่ได้ พิพากษายืน
