แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
ศาลชั้นต้นรับฎีกาผู้ร้อง โดยสั่งให้ผู้ร้องนำส่งสำเนาฎีกาให้ผู้โต้แย้งและเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ภายในกำหนด 15 วัน ถือได้ว่าผู้ร้องทราบคำสั่งนี้แล้ว ดังปรากฏในใบท้ายฎีกา ฉะนั้น เมื่อผู้ร้องมิได้จัดการนำส่งสำเนาฎีกาภายในกำหนดดังกล่าว ถือได้ว่าผู้ร้องทิ้งฟ้องฎีกา
ย่อยาว
คดีนี้ สืบเนื่องจากผู้ร้องยื่นคำขอรับชำระหนี้เฉพาะนายประเสริฐตัณฑโพธิประสิทธิ์ โดยอ้างว่า นายประเสริฐเป็นลูกหนี้เงินกู้จากผู้ร้องบริษัทโซเซียต้า จำกัด โต้แย้งคำขอรับชำระหนี้รายนี้ว่า เป็นหนี้ที่เกิดขึ้นโดยสมยอมกันระหว่างเจ้าหนี้ลูกหนี้ ขอให้จำหน่ายคำขอรับชำระหนี้เสีย
ศาลชั้นต้นเห็นชอบตามความเห็นของเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ว่าเป็นหนี้สมยอม จึงให้ยกคำขอรับชำระหนี้ของผู้ร้อง
ผู้ร้องอุทธรณ์
ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน
ผู้ร้องฎีกาวันที่ 15 มิถุนายน 2513 ศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกาและให้ผู้ร้องจัดการนำส่งสำเนาฎีกาให้เจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์และบริษัทโซเซียต้าจำกัดผู้โต้แย้งภายใน 15 วัน
วันที่ 14 กรกฎาคม 2513 ผู้ร้องยื่นคำร้องต่อศาลชั้นต้นว่าบริษัทโซเซียต้า จำกัดและเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ (คงหมายถึงทนาย)มีภูมิลำเนาอยู่ในเขตศาลแพ่ง ขอให้ส่งสำเนาฎีกาไปยังศาลแพ่งโดยผู้ร้องจะไปนำนักการกองหมายส่งสำเนาฎีกาให้แก่บริษัทโซเซียต้าจำกัด และเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ต่อไป
ศาลชั้นต้นสั่งว่า ผู้ร้องมาแถลงขอให้นำส่งสำเนาฎีกาเพื่อพ้นกำหนด 15 วัน ถือว่าผู้ร้องได้ทิ้งคำฟ้องฎีกาแล้ว ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 174(2) ให้ส่งสำนวนไปศาลฎีกาเพื่อพิจารณาสั่งต่อไป
ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อศาลชั้นต้นสั่งรับฎีกา ได้สั่งให้ผู้ร้องนำส่งสำเนาฎีกาให้ผู้โต้แย้งและเจ้าพนักงานพิทักษ์ทรัพย์ภายในกำหนด 15 วันและถือว่าผู้ร้องได้ทราบคำสั่งนี้แล้ว ตามที่ปรากฏในใบท้ายฎีกา แต่ผู้ร้องมิได้จัดการนำส่งสำเนาฎีกาภายในกำหนดดังกล่าว ถือว่าผู้ร้องทิ้งฟ้องฎีกา ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 174(2) ประกอบกับมาตรา 153 แห่งพระราชบัญญัติล้มละลาย พ.ศ. 2483 ให้จำหน่ายคดี
