แหล่งที่มา : กองผู้ช่วยผู้พิพากษาศาลฎีกา
ย่อสั้น
เมื่อสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีของลูกจ้างมิได้หมายถึงแต่เฉพาะสิทธิหยุดพักผ่อนฯ ตามที่กำหนดไว้ในระเบียบของนายจ้าง เท่านั้น จึงย่อมหมายถึงสิทธิในการหยุดพักผ่อนฯ ตามกฎหมายด้วยดังนั้น การที่ลูกจ้างมีสิทธิหยุดพักผ่อนฯตามกฎหมาย 6 วัน และขอใช้สิทธิหยุดพักผ่อนฯ แทนวันลาป่วยตามที่ระเบียบของนายจ้างเปิดโอกาสให้ทำได้นายจ้างจะอ้างว่าสิทธิหยุดพักผ่อนฯ ของลูกจ้างเกิดขึ้นโดยผลของคำพิพากษาและไม่อนุญาตให้ลูกจ้างใช้สิทธินั้นหาได้ไม่
ย่อยาว
โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นลูกจ้างประจำของจำเลย จำเลยได้ทำข้อตกลงเกี่ยวกับสภาพแรงงานฯ ซึ่งโจทก์เป็นสมาชิก ตกลงให้โจทก์สามารถใช้สิทธิพักผ่อนแระจำปีแทนวันลากิจหรือลาป่วยได้ ต่อมาโจทก์ลาป่วยและขอใช้สิทธิพักผ่อนแทนวันลาป่วย จำเลยไม่อนุญาตให้พักผ่อนแทนวันลาได้ ทำให้โจทก์ต้องเสียสิทธิในวันลาซึ่งนำมาคำนวณเพื่อผลประโยชน์ของโจทก์ปลายปี ขอให้บังคับจำเลยอนุญาตให้โจทก์ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนแทนวันลาป่วยตามวันที่ได้ลาไปแล้วจำเลยให้การว่า ในรอบปีการบัญชีโจทก์มีวันลากิจลาป่วยรวมกันเกิน 36 วัน จึงไม่มีสิทธิหยุดพักผ่อนตามระเบียบของจำเลย โจทก์ฟ้องจำเลยต่อศาลอ้างว่าระเบียบของจำเลยไม่ชอบด้วยกฎหมาย ในที่สุดศาลฎีกาพิพากษาให้จำเลยอนุญาตให้โจทก์หยุดพักผ่อนประจำปี 6 วันทำงาน จำเลยจึงกำหนดวันให้โจทก์ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนตามคำพิพากษาศาลฎีกา แต่โจทก์จะขอใช้สิทธิวันหยุดพักผ่อนดังกล่าวแทนวันลาป่วยที่โจทก์ทั้งสองได้ลาป่วยไว้แล้ว สิทธิในการหยุดพักผ่อน 6 วันของโจทก์เกิดขึ้นโดยผลคำพิพากษาของศาล มิใช่สิทธหยุดพักผ่อนตามระเบียบของจำเลย จำเลยจึงไม่อนุญาตให้โจทก์ใช้สิทธิวันหยุดพักผ่อนแทนวันลาป่วย และตามระเบียบของจำเลยได้จำเลยมีอำนาจที่จะใช้ดุลพินิจว่าจะอนุญาตให้ลูกจ้างคนใดใช้สิทธิวันหยุดพักผ่อนวันลากิจป่วยได้หรือไม่ เมื่อจำเลยใช้ดุลพินิจไม่อนุญาตให้โจทก์ใช้สิทธิวันหยุดพักผ่อนแทนวันลาป่วยไปโดยชอบแล้ว โจทก์ไม่มีสิทธินำคดีมาฟ้องขอให้พิพากษายกฟ้อง
ศาลแรงงานกลางวินิจฉัยว่า ตามระเบียบของจำเลย การที่จะนับวันหยุดพักผ่อนแทนวันลาป่วยลากิจได้ก็ต่อเมื่อได้รับอนุญาตจากจำเลยแล้ว จำเลยอนุญาตให้โจทก์ลาป่วยแต่ไม่อนุญาตให้หยุดพักผ่อนแทนลาป่วย โจทก์จะฟ้องขอให้บังคับจำเลยใช้ดุลพินิจย้อนหลังไปเพื่ออนุญาตให้โจทก์ใช้สิทธิหยุดพักผ่อนแทนวันลาป่วยจึงไม่อาจกระทำได้ พิพากษายกฟ้องโจทก์
โจทก์อุทธรณ์ต่อศาลฎีกา
ศาลฎีกาแผนกคดีแรงงานวินิจฉัยว่า ตามระเบียบองค์การค้าของคุรุสภาว่าด้วยการทำงานของเจ้าหน้าที่องค์การค้าของคุรุสภา (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2525ข้อ 11 วรรคสาม กำหนดไว้ว่า “สิทธิวันหยุดพักผ่อนประจำปีจะนำมาใช้แทนวันลากิจลาป่วยเฉพาะครั้งที่ได้รับอนุญาตให้ลาโดยมีค่าแรงสำหรับวันลาครั้งหนึ่งทั้งหมดตั้งแต่ 1 วันติดต่อกันขึ้นไปก็ได้” เห็นว่าสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีตามระเบียบของจำเลยมิได้ให้ความหมายหรือคำจำกัดความไว้ว่า หมายถึงแต่เฉพาะสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีตามที่กำหนดไว้ในระเบียบนี้เท่านั้น จึงย่อมหมายถึงสิทธิในการหยุดพักผ่อนประจำปีตามที่ระบุไว้ในประกาศกระทรวงมหาดไทย เรื่อง การคุ้มครองแรงงานซึ่งมีผลใช้บังคับเป็นกฎหมายด้วย เมื่อโจทก์มีสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีตามกฎหมายจำนวน 6 วัน การที่โจทก์ขอใช้สิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีแทนวันลาป่วยดังกล่าว ย่อมเป็นการใช้สิทธิโดยชอบตามที่ระเบียบของจำเลยเปิดโอกาสให้กระทำได้ จำเลยจะอ้างว่าสิทธิหยุดพักผ่อนประจำปีของโจทก์เกิดขึ้นโดยผลของคำพิพากษา และไม่อนุญาตให้โจทก์ใช้สิทธินั้นหาได้ไม่
พิพากษากลับ ให้จำเลยอนุญาตให้โจทก์หยุดพักผ่อนประจำปีวันลาป่วยที่โจทก์ขอให้สิทธิไว้แล้วได้
